„Słowo R. C. winno być waszą pieczęcią, hasłem i waszą najbardziej wewnętrzną istotą”. – Fama Fraternitatis

Dokument, jako dowód pewnego postano­wienia bądź wyrazu woli, trzeba sformuło­wać, napisać, podpisać i na koniec opatrzyć pieczęcią. Przyłożenie pieczęci nadaje do­kumentowi zewnętrzną moc prawną. Pie­częć jest potwierdzeniem.

Obraz ten musimy mieć przed oczyma pod­czas czytania piątego uzgodnienia Braci, opisanego w Fama Fraternitatis. Podobny obraz z użyciem pieczęci znajdujemy w sió­dmym rozdziale Objawienia, gdzie mowa jest o „Sługach Boga”, „którzy na swym czole otrzymują pieczęć”. Fakt, że Bracia posługują się obrazem pieczęci, wskazuje na to, że byli oni świado­mi tego, iż są Sługami Boga, dokładającymi swą cegiełkę do urzeczywistnienia Planu Bożego względem świata i ludzkości. Ten stan pełnej służebności otrzymali tą samą drogą, jaką zwykły arkusz pergami­nu, po uprzednim zapisaniu go, przez opie­czętowanie otrzymuje status dokumentu obdarzonego mocą. Serce swe przygotowa­li z zapałem; „napisali list w sercach swo­ich”, „na cielesnych tablicach serca”, o których mówi Paweł. Szli w ofiarującej siebie służbie miłości ścieżką Różokrzyża. A gdy w przestrzeni za kością czołową zajaśniał płomień nowej świadomości, oznaczało to ich opieczętowanie. Przytwierdzili oni różę do krzyża; słowo Różokrzyż, R. C, stało się dla nich pieczęcią.

Nie sądźmy jednak opacznie, że Bracia ci uważali siebie za wyższych od każdej innej istoty. Ścieżka transfiguracji może być reali­zowana jedynie jako zmaganie rozpoczęte na samym dole, tak jak tego dowodzili przez wszystkie czasy uczniowie szkół duchowych. Kto w pełnym samooddaniu postępuje ścież­ką, gdy będzie już odpowiednio wysoko, zostanie nazwany Bratem lub Siostrą. Po­myślmy tu o dziewiętnastym rozdziale Ob­jawienia, gdzie Jan rzuca się do nóg posłańca, by oddać mu cześć; na co ten mówi do Jana: „Nie czyń tego, ja jestem twoim współsługą i braci twoich”.

Gdy ktoś przez urzeczywistnienie endury po­trafi osiągnąć przezwyciężenie, pojawi się na nim znak Syna Człowieczego; taki człowiek jest Bratem względnie Siostrą i dysponuje słowem R. C. jako pieczęcią.

Hasło to słowo – klucz. Kto je zna i wypowia­da, temu nie można odmówić wejścia. Do czego właściwie chcieli wejść Bracia, o których mówi Fama Fraternitatis ? Do Domu Sancti Spiritus !

Do Nowego Królestwa, do pola życia Jedno­ści Dusz.

„Z obfitości serca mówią usta”: Bracia nie potrafili wymawiać nic innego Jak tylko „sło­wo R. C”, które żyło w ich sercu. Byli nim przepełnieni i całe ich myślenie, mówienie i działanie stało pod jego znakiem. Możemy tu przytoczyć Izajasza 62,6, gdzie mowa o strażnikach postawionych na murach nowej Jero­zolimy: „cały dzień i całą noc nigdy nie mają milczeć”. Nie chodzi tu o nieustanny potok słów, lecz o skierowane na Gnozę życie czynu. „Mówienie” jest tutaj doskonałym wyrazem całej istoty. Tak więc słowo R. C. jest dla Braci jednocześnie hasłem, po którym się rozpoz­nają; hasłem ujawniającym każdego Brata bądź Siostrę, który lub która zgłasza się jako współsługa i witany jest wtedy z wielką radoś­cią i wdzięcznością.

Kto się uwolnił od iluzji zmysłów, kto poprzez konsekwentne postępowanie ścieżką Różo-krzyża okazał się godny opieczętowania, kto towarzyszowi w swoim mikrokosmosie prze­kazał władzę nad systemem, kto może wejść do Królestwa Dusz, ten zna jako esencję życia tylko jeden cel: spełnienie Boskiego Planu. Jest to taki stopień napełnienia tą ideą, że nic na świecie nie jest w stanie odwrócić uwagi. Jest to, można powiedzieć, stan bytu, w któ­rym słowo R. C. stało się wewnętrzną istotą.

Pentagram nr 15 (3/1992)

1. Sześciopunktowa umowa Braci Różokrzyża

2. Powstanie aksjomatów

3. Metoda uzdrawiania stosowana przez Różokrzyżowców

4. Szata ucznia na ścieżce

5. Jedność w Bogu

6. Następcy Braci Różokrzyża

7. Pieczęć Zwycięstwa Światła

8. Cisza tajemnicy – taemnica ciszy