Kto staje na palcach, nie może utrzymać równowagi.
Kto mocno wydłuża swe kroki, nie może zajść daleko.

Kto chce sam świecić, nie jest oświecony.
Kto chce stać się prawdziwym człowiekiem, nie wynosi się nad innych.

Kto chwali swą własną pracę, nie ma żadnej zasługi.
Kto stawia siebie samego na wysokości, nie jest najwyższy.

W porównaniu z Tao takie metody działania są niczym resztki jedzenia
lub inne obrzydliwe rzeczy, które zawsze budzą wstręt.

Dlatego ten, kto żyje w Tao, trzyma się od tego z daleka.

Tao Te King, rozdział 24

„W naszych rozważaniach na temat dwudziestego czwartego rozdziału Tao Te King możemy zwrócić waszą uwagę na to, dokąd ostatecznie prowadzi ludzki egoizm. Bywa, że człowiek skarży się z tego powodu, zwłaszcza wtedy, kiedy w zmaganiach i w walce o przetrwanie ucierpią jego interesy. Nie zapominajmy jednak o tym, że egoizm, a przez to i egocentryczność to istotne cechy człowieka zrodzonego z tej natury. Gdy w naturze śmierci rodzi się życie, w otoczeniu natychmiast czyhają na to stworzenie liczne niebezpieczeństwa. W ten sposób, siłą rzeczy na pierwszy plan wysuwa się egoizm, dążenie do samoutwierdzania. Jako ludzie zrodzeni z tej natury jesteśmy więc wszyscy bez wyjątku egoistyczni.

Podczas lektury tych wywodów zapewne zrodzi się w was cały szereg myśli i uczuć. Nie jest to przecież zbyt przyjemne, gdy mówi się wam, że jesteście egoistami. Odczuwacie te słowa jako mniej lub bardziej obraźliwe. Poza niemałą grupą osób tak intensywnie przeżywających swój stan zrodzenia z tej natury, że uznających specyficzne cechy gatunku ludzkiego za oczywistość, ludzie zazwyczaj czują się mniej lub bardziej dotknięci, gdy stwierdzamy w nich egoizm.”

Jan van Rijckenborgh, Catharose de Petri „CHIŃSKA GNOZA Komentarz do TAO TE KING Lao Tse”
Rozdział 24-II Mury Jerycha

Wydawca: Rozekruis Pers
(Zdjęcie z Pixabay)