a) monstrualne formacje nieświętych sił natury powstałe na przestrzeni czasu z oderwanego od Boga życia (myślenia, woli, uczucia i pragnień) upadłej ludzkości. Dzielą się na dwanaście głównych grup. Jako wytwory ludzkości, które całkowicie wyrwały się spod jej kontroli, sprawują one władzę nad ludzkością. Te samoutwierdzające się siły zmuszają ludzkość do kroczenia wyznaczonymi przez nie nieświętymi drogami, aby wzmocnić w ten sposób jej przywiązanie do obracającego się koła dialektyki.

b) poza tym pod tą nazwą rozumie się hierarchiczną grupę sprawującą władzę nad czaso-przestrzenią, zwaną też hierarchią dialektyczną lub „najwyższym władcą tego świata”. Jest to najwyższa, wywodząca się z upadłej ludzkości metafizyczna formacja władzy, identyczna co do istoty ze wspomnianymi w punkcie a) eonami natury. Przy pomocy tej lucyferycznej władzy nad upadłym światem dialektycznym, nadużywają one wszystkich sił natury i ludzkości, popychając ją do ciągłej nieświętej działalności w celu realizacji swoich ciemnych zamiarów. Kosztem straszliwego cierpienia ludzkości istoty te uzyskały wolność od koła dialektyki, wolność, którą mogą utrzymać jedynie wtedy, gdy powodowani koniecznością samoutwierdzenia sprawiają, że cierpienie świata wzrasta w sposób nieograniczony i jest utrwalane. (Poleca się w tym kontekście lekturę książki: „Nadchodzący nowy człowiek”, część 1, rozdział 10)