Początki Lectorium Rosicrucianum sięgają roku 1924, kiedy bracia Zwier Willem Leene (1892-1938) i Jan Leene (1896-1968) rozpoczęli pracę duchową w Het Genootschap Rozekruisers (Towarzystwie Różokrzyżowców), Holenderskiej odnodze Rosicrucian Fellowship (Oceanside, California, USA), założonej przez Maxa Heindla w roku 1909. W 1935 bracia zdecydowali kroczyć dalej ścieżką duchową z odrębnie stworzoną grupą, niezależnie od the Rosicrucian Fellowship. Po drugiej wojnie światowej społeczność przyjęła nazwę „Lectorium Rosicrucianum“. Przywódcami duchowymi Lectorium Rosicrucianum byli Jan van Rijckenborgh (Jan Leene, 1896 – 1968) i Catharose de Petri (Henriette Stok-Huizer, 1902-1990).

Nazwa „Różokrzyż” była dziedziczona już od wieków średnich. Po raz pierwszy opublikował ją w pismach niemiecki teolog Johann Valentin Andreae u zarania XVII wieku. To są klasyczne manifesty Różokrzyżowców : “Wołanie Braterstwa Różokrzyża ” (1614), “Wyznanie Braterstwa Różokrzyża” (1615) oraz “Alchemiczne Gody Chrystiana Różokrzyża” (1616). W pismach tych opisana jest legendarna postać o imieniu Chrystian Różokrzyż i jego Braterstwo Różokrzyża. Poszukiwali oni odnowy Chrześcijaństwa w duchu wczesnochrześcijańskim. Wydanie owych pism wywołało w Europie sensację w wieku XVII i później. W ślad za nimi ujrzały światło dzienne liczne publikacje odnośnie idei różokrzyżowców różnych autorów.

Międzynarodowa Szkoła Złotego Różokrzyża jest gnostyczną szkołą duchową, ktora ma swoje korzenie we wczesnym Chrześcijaństwie i naukach mądrosci hermetycznej.

Siedemnastowieczny impuls Różokrzyża napotkał różne sposoby pojmowania. Stąd też w ciągu stuleci aż do dziś uformowały się rozmaite grupy różokrzyżowe. Nie wszystkie idą w ślad tej samej wizji.

Celem Międzynarodowej Szkoły Złotego Różokrzyża jest pokazać ludziom, którzy tego szukają, ścieżkę chrześcijańskiego wtajemniczenia jako drogę fundamentalnej przemiany przy wsparciu społeczności uczniów.

Nie, Szkoła nie dąży do żadnych celów politycznych.

Z perspektywy Różokrzyża, poza światem fizycznym istnieje świat wyższy, świat nieśmiertelnego życia. Stąd Różokrzyżowcy mówią o dwu ładach natury. Świat śmiertelny posiada dwie sfery : materialną, gdzie mieszkamy oraz „drugą stronę”, mieszkanie umarłych. Ten układ kontrastuje z boskim światem doskonałości i życia wiecznego. Pole wyższego istnienia, ktore było domem ludzkości przed jej zejściem w świat materialny. Porządek boskiej natury nie znajduje się na innej planecie, ale istnieje w tej samej przestrzeni co ten świat, ale na innym poziomie wibracyjnym. Z punktu widzenia Różokrzyża człowiek jest istotą podwójną. Śmiertelny człowiek jest zrodzony ze świata materialnego. Nosi w sobie iskrę nieśmiertelnego ducha, „Różę Serca”, która pochodzi z wyższej natury. W owej iskrze ducha zawarta jest jako ziarno idea i struktura pierwotnej, doskonałej istoty ludzkiej. Pole energetyczne wokół tego duchowego centrum, które otacza również całego materialnego człowieka, nazywane jest „mikrokosmosem”. Zadaniem życiowym człowieka jest przebudzenie tej boskiej duszy z iskry ducha i odtworzenie utraconego kontaktu duszy z jej wymiarem duchowym. Dokonuje się za pośrednictwem siły Chrystusowej. Biblia nazywa ten proces „odrodzeniem z wody i Ducha” (Jan 3:5). Różokrzyżowcy mówią o wielkiej przemianie człowieka, „transfiguracji”.

Nauka Międzynarodowej Szkoły Złotego Różokrzyża wyjaśnia, że śmiertelna osobowość człowieka nie podlega reinkarnacji. Jest ona niepowtarzalna, złożona z materii śmiertelnego świata i w swoim czasie ulegnie znów rozwiązaniu do pierwotnej postaci tej materii. To iskra ducha w człowieku i jego pole energetyczne – mikrokosmos, zyskują doświadczenie w cyklu narodzin i śmierci w świecie materialnym – świecie przeciwieństw. W kolejnych inkarnacjach mikrokosmosu nowa śmiertelna osobowość otrzymuje zadanie wyzwolenia mikrokosmosu z więzów, które łączą go z kołem narodzin i śmierci – zadanie poprowadzenia go z powrotem do jego prawdziwego mieszkania, świata dusz duchowych. Siła, która umożliwia ten powrót jest atmosferyczną siłą Chrystusową, którą uczeń Różokrzyża zakotwicza w swoim systemie w ciągu życia. Siła ta rozpuszcza karman wiążący mikrokosmos z materią i pozwala, aby wzrastał nieśmiertelny, boski człowiek.

Różokrzyżowcy przyznają rozwojowi duchowemu w swoim życiu pierwsze miejsce i dążą do życia kierowanego przez Światło duszy i ducha, zamiast przez samolubne ego. To Światło nigdy nikogo nie forsuje, ale promieniuje, gdy tylko człowiek otworzy się na nie. Różokrzyżowcy idą ścieżką w społeczności ludzi podobnie myślących. Przy wspólnej kontemplacji i skupieniu na celu odrodzenia duszy wytwarza się pole siły duchowej, które wzmacnia jednostkę i prowadzi do żywej wiedzy o ścieżce.

Biblia, szczególnie Nowy Testament, jest duchową podstawą ścieżki i nauki Różokrzyża. Biografię Jezusa w biblijnych Ewangeliach, pismach apokryficznych i wczesnochrześcijańskich manuskryptach różokrzyżowcy rozumieją nie tylko jako opowieści historyczne. Jest to raczej symboliczny, zakodowany opis wewnętrznej, duchowej ścieżki, którą podążają różokrzyżowcy, a która ma odniesienie do ewangelicznych słów Jezusa „Naśladujcie mnie”.

Słowo « Gnoza » pochodzi od greckiego określenia światła wiedzy (gnosis, γνῶσις). Na ścieżce Różokrzyża Gnoza jest wewnętrznym urzeczywistnieniem wszechobecnego Światła Boga. To siedmiokrotne Światło staje się dla ucznia na ścieżce wewnętrznym doświadczeniem i duchową siłą życiową. Gnoza stanowi wewnętrzne doświadczenie Boga i dlatego nigdy nie ma formy dogmatu, ale żywej wiedzy. Ukazuje się w różnych formach w określonych okresach historycznych i fazach rozwoju człowieka. Doświadczenia osób poszukujących również różnią się od siebie.

Lectorium Rosicrucianum, Międzynarodowa Szkoła Złotego Różokrzyża plasuje się w tradycji gnostycznej. Jednak jej nauki różnią się częściowo od nauk poprzednich szkół gnostycznych, ponieważ w człowieku u zarania ery Wodnika początek drogi do innego stanu świadomości jest inny, niż u człowieka w przeszłości. Na przykład, Szkoła Złotego Różokrzyża nie postrzega świata materialnego jako dogłębnie złego, jak nauczano tego w starożytnych gnostycznych szkołach inicjacyjnych. Świat materialny jest ćwiczebną szkołą, w której uczeń ma możliwość przeprowadzić alchemiczny proces przemiany, by mikrokosmos mógł powrócić do swojej pierwotnej ojczyzny.

Wtajemniczenie oznacza przebudzenie w wyższym stanie bytu i świadomości. Co to dokładnie oznacza zależy od punktu początkowego danej osoby, ponieważ jest kilka rodzajów i wiele poziomów wtajemniczenia. W poprzednich erach szkoły inicjacyjne pracowały głównie nad indywidualizacją człowieka i jego samoodpowiedzialnością. Ten etap został już osiągnięty przez całą ludzkość. Pod tym względem człowiek XXI wieku dotarł do końca długiej ścieżki ewolucyjnej stawania się świadomym w materii. Dziś, u zarania ery Wodnika, należy odnaleźć i przejść przez kolejny poziom wtajemniczenia. Różokrzyżowcy nazywają ten wyższy poziom „transfiguracją”. Celem tego etapu jest przezwyciężenie więzów materii przez narodziny nowej świadomości. Praca nad ukierunkowaną na siebie osobowością nie jest najważniejsza. Celem wtajemniczenia w erze Wodnika jest odrodzenie ducha, duszy i ciała i osiągnięcie zupełnie nowego stanu istoty ludzkiej.

Krzyż jest jednym ze starożytnych symboli ludzkości. Takie symbole zawsze odnoszą się do wielowymiarowych zjawisk duchowych. W swoim pochodzeniu nie są wytworami ludzkiego umysłu, ale są wpromieniowywane z wyższej rzeczywistości do zbiorowego pola świadomości ludzi. Dlatego zawsze pozwalają one na kilka interpretacji na różnych poziomach. Poziomą belkę krzyża można widzieć jako symbol życia w materialnym świecie, który charakteryzują przeciwieństwa dobra i zła, dnia i nocy, życia i śmierci. Belka pionowa symbolizuje Ducha Boga, który promieniuje na ten świat i wzywa ludzi do spełnienia ich prawdziwego przeznaczenia. Jeżeli człowiek słyszy to wołanie i otwiera serce na Światło, duch i materia spotykają się w przecięciu belek krzyża, w sercu i ukryta Róża serca rozkwita, stając się tym samym nieśmiertelną duszą człowieka. W aspekcie duchowym, złoto symbolizuje połączenie między duchem i substancją na najniższym poziomie objawienia. Na poziomie życia duch i pierwotna substancja spotykają się w duszy, którą z kolei symbolizuje “złoto”. Dlatego szkoła mówi o „Złotym Różokrzyżu”.

Koło oznacza niepoznawalnego, makrokosmicznego Ducha Boga, pełnię (Pleromę), z której wypływa całe objawienie i która obejmuje całe stworzenie. Z koła rozwija się trójkąt, który oznacza boskiego ducha w jego potrójnym objawieniu jako Ojca, Syna i Ducha Świętego. Z Ducha Świętego rozwija się “kwadrat budowy”, ucieleśnienie boskiej idei w materii. Koło, trójkąt i kwadrat na każdym poziomie – czy to makrokosmicznym, kosmicznym, czy mikrokosmicznym – są uniwersalnym symbolem boskiej kreacji, doskonałą manifestacją ducha (koło), duszy (trójkąt), ciała (kwadrat). Dlatego znakiem jedności koła, trójkąta i kwadratu jest także symbol boskiej istoty ludzkiej, która ma zostać odkryta na ścieżce Różokrzyża.

Ten, kto pragnie iść ścieżką Różokrzyża, musi być gotów uczyć się od początku. Stosując siły duchowe, które są aktywne w Międzynarodowej Szkole Złotego Różokrzyża, uczeń zyskuje wewnętrzną wiedzę o ich istnieniu, oraz o znaczeniu i celu swojego życia. Dzięki tej wiedzy musi odnaleźć swoją drogę i iść nią w wolności. Dlatego w szkole nie ma “nauczyciela” czy też “guru”, ani też atmosfery popisu czy rywalizacji. Ścieżka otwiera się w samych uczniach na różnych etapach. Boski człowiek jawi się jako Trójnia osobowości, duszy i ducha. Celem Międzynarodowej Szkoły Złotego Różokrzyża nie jest doskonalenie śmiertelnej osobowości. Jej ostatecznym celem nie jest wyłącznie rozwój duszy. Chodzi o całkowitą odnowę systemu człowieka poprzez połączenie odrodzonej duszy z duchem dzięki transfiguracji, ścieżce wtajemniczenia. Dlatego Lectorium Rosicrucianum nazywa się „szkołą duchową”.

Lectorium Rosicrucianum, Międzynarodowa Szkoła Złotego Różokrzyża, jest w całości finansowana ze składek i darowizn.

Każdy poważnie zainteresowany w wieku powyżej osiemnastu lat może należeć do Lectorium Rosicrucianum. Szkoła nie czyni rozróżnień co do rasy, statusu społecznego ani zawodowego.

Tak, mężczyźni i kobiety na równi wykonują zadania, funkcje i podejmują odpowiedzialność.