Sokrates i Platon dający świadectwo Powszechnej Prawdzie

Filozoficzne impulsy Sokratesa i Platona świadczą o wielkim umiłowaniu prawdziwej Wiedzy, Gnozy. Jak wszystkie objawienia Powszechnej Nauki, mają one na celu doprowadzenie przykutej do ziemi duszy do świadomego związku ze Światłem Ducha.

Droga do tego celu zawarta jest w pierwotnej duszy. Duszę tę w Szkole Duchowej Złotego Różokrzyża obrazuje pięcioramienna gwiazda. Również i w „Timajosie” Platona mowa jest o gwieździe jako siedzibie duszy połączonej z Duchem. Gwiazdę można uważać za genezę i prototyp duszy.

Pięciokrotna dusza od wszechczasów była symbolem złotej szaty Ducha oraz powszechnego Życia, które się może z objawienia duszy złączonej z Duchem rozwinąć. Poszukująca Światła dusza ludzka odnajdzie pięciokrotny znak swej drogi i dojdzie do zrozumienia, że złotą szatę utkać musi sama. Sokrates i Platon wskazują, w jaki sposób jest to możliwe; człowiek poszukujący zauważy, że jego wewnętrzny stan i jego droga ku wolności nie są inne, niż były niegdyś, lecz że nowy jest sposób, w jaki droga i cel są mu ukazywane. Ścieżka wskazywana przez Sokratesa i Platona – opisana w poniższych artykułach – prowadzi przez pięć stopni gnostycznego rozwoju duszy. Dotyczą one:
– zrozumienia, że własne przekonania i wyobrażenia są zwodnicze i że wiążą duszę z iluzją;
– wyższego Erosa, czyli pragnienia zbawienia;
– codziennego umierania starej duszy i materialnego ciała w samoofierze dla Światła;
– nowej postawy życiowej, by urzeczywistnić cnotę duszy, oraz by prowadzić życie w prawdziwej służbie Bogu;
– obudzenia nowego światła świadomości oraz nowego myślenia w duszy.

Objawienia Sokratesa i Platona zawarte są w szacie myśli i mowy. Jest to zgodne z ich zadaniem. W owych czasach Grecy mieli jeszcze wspólną wiarę w mity i za bogów uważali siły natury, którym nadawali ludzkie postaci. Następnym krokiem była zamiana mitu w zrozumienie, a w miejsce bogów osobowych postawienie nieosobowych sił natury. Rozwój ten * został zapoczątkowany przez Sokratesa i Platona. Lecz poszli oni jeszcze dalej. Naprzeciw sił natury ustawili świat idei prawdziwej boskiej natury oraz ukazali ludziom, jak poprzez myślenie można ten boski świat osiągnąć.
Idee należą wprawdzie do wyższej rzeczywistości, lecz od tego momentu każdy człowiek może w sposób indywidualny i na podstawie zewnętrznej natury ludzkiej – poprzez abstrakcyjne myślenie – znaleźć do tego świata idei dostęp.

Sokrates i Platon stoją więc u początków rozwoju myślenia abstrakcyjnego, systematycznego, które charakteryzuje ludzkość aż do dziś. W pracach Platona kładzie się tak duży nacisk na myślenie, ponieważ w drodze rozwoju myślenia miał człowiek odnaleźć również drogę wyzwolenia duszy. Myślenie racjonalne nie jest więc niczym innym, jak narzędziem, które go do tego doprowadza. Kiedy człowiek zacznie myśleć w sposób wolny od wszelkiego zbiorowego przymusu, będzie mógł odkryć swój własny stan duszy oraz uwierzyć w duszę wolną, niezależną i skierowaną ku Duchowi.
Sokrates i Platon poszli również i sami – poprzez samoofiarę – drogą wyzwolenia duszy. Możemy się od nich nauczyć, że nie chodzi tu o drogę intelektualną czy filozoficzną. Naszym rozumowym myśleniem ukierunkowanym na materię osiągnęliśmy więc granicę, którą Sokrates i Platon już wtedy przekroczyli. Poprzez poznanie własnej niewiedzy otworzyli się oni na promieniowanie prawdziwej, boskiej Mądrości.

Pentagram numer 19 (1/1993)