Złem duszy jest jej niewiedza, jej brak Gnozy, poznania, które jest z Boga.

Kiedy człowiek-dusza wyposażony w świadomość rozumową zajął ziemskie pole pracy, to był skłonny myśleć, że już osiągnął wielki, ostateczny cel. Dlatego także ludzie skłonni są, kiedy tylko znajdą swoje miejsce w społeczeństwie, budować sobie gniazdko, a później może willę, której nadają jakieś imię odpowiadające ich psyche. Skłonność człowieka jako części tej fali życiowej jest wyraźnie ukierunkowana na to, aby ziemię, tę epokę Ziemi poczytywać za ostateczny cel. I w tej sytuacji tkwi zaprzeczenie. To stanowi największe niebezpieczeństwo. Człowiek trzyma się ziemi i dąży do tego, aby założyć Królestwo na ziemi, nie chce iść dalej. Wszelkimi środkami, jakie są w jego mocy stara się tutaj utwierdzić.
Judasz, jeden z ukochanych uczniów, jeden z najinteligentniejszych służebników i uczniów Pana, usiłował skłonić swego Pana do założenia Królestwa na ziemi. Wychodził ze złudnej idei: „Oto dotarliśmy do tego miejsca, zostańmy tutaj. Jesteśmy wyposażeni w rozumową świadomość mózgu, możemy samodzielnie myśleć. Czego mamy jeszcze pragnąć?”
Na tym polega niebezpieczeństwo niewiedzy, oderwania się od Gnozy: nie chcieć iść dalej. Na skutek tego forma objawienia człowieka eteryczno-materialnego uległa krystalizacji. Pociągnęło to za sobą wszystkie trudności, które znamy teraz aż nadto dobrze.
Upadek nie jest więc niczym innym, jak zahamowaniem na drodze rozwoju. I zahamowanie to przeradza się w proces kamienienia, w proces krystalizacji, w którym wciąż i wciąż korygująco i przełamująco interweniuje śmierć.
Rozwiązanie tego konfliktu leży przede wszystkim w porzuceniu niewiedzy, zaprzeczenia, i przejściu do poznania.
W ciągu bardzo długiego czasu istota posiadająca duszę może sama pokonać ten hamujący czynnik, dokonać swej odnowy i transfigurować, oczywiście najpierw to, co uległo skrystalizowaniu i zniszczeniu, aby następnie pójść dalej drogą boskiego planu do ostatecznego celu.