W serii „Zwierzęta misteryjne” przedstawiamy tym razem Gryfa. Legendy o nim pojawiają się już w starożytnych Indiach, Syrii, Babilonii i Egipcie. Mówi się o nim od samego zarania ludzkości. Ojczyzną jego miały być jakoby hiperborejskie góry Północy, ale także Pustynia Gobi. Na wizerunek jego składają się postacie orła i lwa. Ucieleśnia zatem króla przestworzy i króla zwierząt. We wszystkich opowieściach uznawany jest za strażnika złotego skarbu, strażnika Światła, strażnika Słońca. Gryf jest zarówno strażnikiem progu, jak i posłańcem Wieczności. Przed Świątynią Jana van Rijckenborgha w Bad Münder stoi posąg Gryfa z brązu. Strzeże on Światła w Świątyni wielkiego Mistrza, którego symbolem jest orzeł.
W „Wielkim leksykonie konwersacji” Meyera można przeczytać o Gryfie co następuje: „Gryf występuje u Greków jako baśniowe zwierzę o tułowiu lwa i skrzydłach oraz głowie orła. Arysteasz w swoim poemacie „Arimaspeia” opowiada, że na najdalszej Północy w hiperborejskich górach strzeże on kopalni złota przed Arimaspami. Ktezjasz twierdził natomiast, że wygrzebuje on złoto w górach Indii i buduje z niego swoje gniazda. Liczne wizerunki gryfa znajdują się na pomnikach, których pochodzenie związane jest ze starożytnym Wschodem, a szczególnie z Babilonią i północną Syria. Gryf jawi się na nich, podobnie jak w sztuce starogreckiej, jako symbol boskiej władzy oraz jako strażnik tego, co boskie. Późniejsza sztuka grecka uczyniła zeń szczególnie atrybut Apollina, a także Artemidy, Nemezis i Dionizosa.”
Hans Schopf pisze obszernie w swoim dziele „Zwierzęta baśniowe”: „Tego legendarnego ptaka spotykamy w sagach oraz bajkach jako czarodziejskie zwierzę. Jest on w stanie unosić pojazdy w powietrze, strzeże złotych skarbów, a kto posiada pióro z jego ogona, ten ma moc czarodziejską. Na starych ilustracjach widać Gryfa najczęściej jako istotę mieszaną – lwa i orła. Głowa, przednie łapy oraz skrzydła pochodzą od orła, podczas gdy tułów, tylne nogi oraz ogon należą do lwa. Jego cechą szczególną są szpiczaste, sterczące do góry uszy, które nie pochodzą ani od orła, ani od Iwa. Są to szpiczaste, wysokie uszy ssaka należące do babilońskiego smoka Tiamat. Porównując istniejące wizerunki Gryfa, stwierdzamy, że w zależności od kręgu kulturowego, w którym występują, różnią się one wprawdzie między sobą, jednakże co do istoty są do siebie bardzo podobne. Szpiczaste łapy przednie, upierzona głowa, zakrzywiony dziób, szerokie skrzydła drapieżnego ptaka, a także mocna budowa ciała lwa pojawiają się na wszystkich znanych wizerunkach Gryfa. W tej postaci występuje także u Greków, jako przejęta z Orientu istota mieszana (królewskie zwierzę lew oraz boski ptak orzeł). Jest to jedna z tych staroorientalnych mieszanych istot, jakie znamy z Babilonu, lecz także z Egiptu oraz kultury mykeńskiej. Krajem ojczystym tego baśniowego zwierzęcia jest, według wszelkiego prawdopodobieństwa, zgodnie z istniejącymi przekazami oraz literaturą, Egipt. Twierdzi się jednak również, że mimo iż Gryfa spotka się szczególnie często w sztuce Egiptu, to nie on jest jednak ojczyzną tego podwójnego zwierzęcia, gdyż występuje on na najstarszych egipskich dziełach sztuki będących zdobyczami wojennymi pochodzącymi z konfliktów z ludami azjatyckimi.
Zwykle ilustracje te przedstawiają Gryfa w takiej pozycji, aby wywołać wrażenie jego niezwykłej szybkości. Jest zatem możliwe, że jego pochodzenie należy wywodzić z Azji, gdyż spotkać można podobne obrazy w sztuce babilońskiej i asyryjskiej. Sposób przedstawienia Gryfów wskazuje zawsze na ich pokojowe usposobienie. Uważa się je za strażników bóstw i przedstawia się je siedzące na podobieństwo psów. Gryf zyskał sobie w starożytnej Grecji prawo obywatelstwa jako postać sztuki, jak również jako cecha mistyczna.
Podanie o gryfie
Strażnicy boskich miejsc oraz najświętszego przybytku, złota orla para z delfickiego Om-phalosu znajduje swój godny odpowiednik w tradycji judajskiej, gdzie w centralnym punkcie boskiego kultu na izraelskiej arce przymierza spoczywały dwa złote Cherubiny (Gryfy). Leżały one na złotym podnóżku Jehowy, zwrócone do siebie obliczami i z wysoko rozpostartymi, potężnymi skrzydłami, mającymi jakby osłaniać arkę. W mitologii greckiej gryfy są baśniowymi zwierzętami i to najczęściej potężnymi ptakami, które Ajschylos nazywa gromadą ujadających, ostrych psów. Strzegły one składów złota, znajdujących się na dalekim wschodzie kraju, do czasu gdy w trakcie zażartej walki nie zostały pokonane przez jednookich Arimaspów, mieszkających nad niosącym złoty piasek Plutonem. Gryf jako „Gryps” egzystuje u Greków jako atrybut Apollina i Artemidy. Jego ojczyzna, jak w wypadku wszystkich baśniowych istot, umiejscowiona jest jak najdalej od Grecji: Raz miał żyć wysoko na Północy, wśród Hiperborejczyków, innym zaś razem głęboko na Południu, niedaleko Etiopii. Miał strzec kopalni złota. Zgodnie z przekazem Ktezjasza, Gryps żyje w Indiach i wydobywa z ziemi złoto, którego używa do budowy swojego gniazda. Ktezjasz podaje nawet kolor jego upierzenia: grzbiet czarny, z przodu na piersi czerwony, skrzydła białe, szyja ciemnoniebieska. W niemieckim średniowieczu Gryps przekształcił się w ptaka Gryfa odgrywającego w starych wierszach ważną rolę. Podobnie jak Jednorożec, również Gryf był dostarczycielem wszelkich możliwych cudownych leków w starodawnej medycynie. Wystarczającym przykładem na to są szpony oraz jaja Gryfa, które znajdujemy nawet w sztuce kościelnej. Jednym z najbardziej znanych i najbardziej godnych wspomnienia podań o Gryfie jako ptaku, jest historia Aleksandra Wielkiego podróżującego w powietrzu pojazdem zaprzężonym w Gryfy. Treść tego bardzo rozpowszechnionego podania, mającego swoje korzenie najprawdopodobniej; w Babilonie, a spisanego około trzeciego wieku, jest pokrótce następująca: Gdy Aleksander zauważył, że dotarł do krańca ziemi, chciał zbadać, czy rzeczywiście w tym miejscu ziemia styka się z niebem. W tym celu schwytane zostały zamieszkujące tamtą okolicę dwa wielkie, mocne ptaki i po trzydniowej głodówce zaprzężone do dźwigania kosza. W tym to pojeździe kazał się król dźwigać wygłodniałym zwierzętom w powietrze, umocowawszy przedtem nad nimi nabite na oszczep kawałki końskiej wątroby. Będąc już wysoko spotkał Aleksander ptaka o ludzkiej postaci, który grożąc zażądał od niego zawrócenia z drogi. Wbrew swojej woli kieruje śmiały zdobywca swój oszczep ku ziemi, która z tej wysokości jawi się jako malutkie klepisko, otoczone morzem niczym potężnym wężem i natychmiast potężne ptaki w gwałtownym pikowaniu niosą go z powrotem ku ziemi.
Symbolika
W średniowiecznej symbolice ptak Gryf uważany był powszechnie za wizerunek Chrystusa zgodnie z interpretacją podzielaną także przez Izydora z Sewilli piszącego w swoich Etymologiach: Chrystus jest lwem, ponieważ panuje i posiada silę, orłem, gdyż po zmartwychwstaniu wzbija się w niebo. W 29 Pieśni Czyśćca, Dante marzy o wozie tryumfalnym zaprzężonym w Gryfa. Część orla jest ze złota, część lwia biało-czerwona gdyż – według komentatorów wskazuje ona na ludzką naturę Chrystusa. W ten sposób Gryf uznawany był za symbol Chrystusa, zapewne również ze względu na swoją doskonałość, znajdującą wyraz w syntezie pozytywnych cech lwa i orla. To słoneczne, symboliczne zwierzę poświęcone jest u Greków Apollinowi i Artemidzie, symbolizując silę oraz władzę. W Persji Gryfy są. strażnikami świętego ognia oraz wody życia lub drzewa życia. To znaczenie symboliczne znajduje swoje odzwierciedlenie szczególnie w sztuce średniowiecznej. Z powodu swojego przenikliwego spojrzenia jest on także symbolem czujności oraz spostrzegawczości”.
Gryf z gnostycznego punktu widzenia
Wielcy mistrzowie młodej Gnozy, Jan van Rijckenborgh i Catharose de Petri pisali o Gryfie m.in. w książkach „Alchemiczne Gody Chrystiana Różokrzyża”, część 1, oraz „Powszechna Gnoza”: „Baśnie o Gryfie pochodzą w większości ze Wschodu. Gryf występuje tam między innymi jako strażnik złota, jako skarbnik. Dlatego też zwierzę to zostało poświęcone słońcu. Wschód jest miejscem wzejścia słońca. Wszyscy, postępujący ścieżką zwracają się dlatego również – wyrażając to symbolicznie – ku Wschodowi, ku krajowi wschodzącego słońca. Tam bez wątpienia można znaleźć światło. Lecz aby tam dojść, trzeba przejść obok skarbnika, obok Gryfa! Gryf bywa nazywany: „Strażnikiem światła, które jeszcze nigdy nie rozbłysło ani nad żadnym lądem, ani nad żadnym morzem”. Z pewnością czytaliście już także baśnie, w których występujący Gryf jest bardzo chciwy. Jest on, z pewnością to zrozumiecie, symbolem ochraniającej siły uniwersalnego, żywego. Ciała, strażnikiem skarbca zbawienia, do którego nikt o nieświętych rękach nie jest w stanie się wedrzeć. Ta osłaniająca siła jest zatem niczym orzeł z orłem, lew z lwem i ognista niczym słońce.
Emanacje Ducha, ogniste płomienie Ducha ukazują się w dwóch postaciach. W pierwszej postaci budzą one nowego Adama, a w drugiej postaci nową Ewę, obydwa aspekty nowej duszy „stojącej przed Bogiem”. Te oba poruszenia przedstawiane są także jako Serafiny oraz Cherubiny, jako złote Węże oraz Gryfy, uskrzydlone zwierzęta misteryjne. W starym perskim micie Gryf,, jako zwierzę misteryjne, strzeże złotej góry. Jeżeli uczeń jest jeszcze w stanie zrozumieć wezwanie Gnozy, wtedy zwraca się ku złotej górze Ducha, z której nadejdzie ku niemu pomoc. A kiedy zbliża się do świętej góry błogosławieństw, wtedy wola podniesionym głosem: „Pomoc dla mnie przyjdzie od Pana, Stwórcy wszystkich rzeczy” . Skoro tylko wypowie ten mantram, otoczą go strażnicy góry, misteryjne Gryfy, Cherubiny. Jeden z nich w oślepiającym blasku, spada błyskawicznie na niego, rozszarpuje mu pierś, rozpalając go ogromnym żarem w jego systemie ognia wężowego.
Ktoś objęty takim duchowym ogniem słyszy potężny grzmot, a pośród niego głos: „Synu człowieczy i synu węża.- Spójrz, posyłam ciebie niczym owcę pomiędzy wilki, dlatego bądź przebiegły niczym wąż”. Uczeń odwraca się wtedy od złotej góry, gdyż czas jego wyniesienia jeszcze nie nadszedł. Zwraca się ponownie ku dolinie i idzie niczym owca pomiędzy wilki, skrzyżowawszy ramiona nad palącą raną, zadaną mu przez Gryfa. Jako sługa poddany jest teras działaniu nowego prawa. Na końcu długiej drogi, w endurystycznej samoofierze, w służbie ludzkości znajduje się uczeń ponownie na złotej górze, otoczony Serafinami i Cherubinami, w świętej wszechobecności i usłyszy słowa, których nie słyszało jeszcze żadne ludzkie dziecię.
Pentagram nr 21
1. Ludzie odważni
2. Czakramy
3. Gryf
4. Praktykowanie umierania
5. Nakarmienie 5000 i 4000
6. Dynamiczny rozwój pracy Szkoły w świecie
7. Zanieczyszczenie środowiska
8. Materia będzie płonąć
https://rozekruispers.pl/index.php?route=product/product&path=49&product_id=113&limit=100
https://rozekruispers.pl/index.php?route=product/category&path=49&limit=100
https://rozekruispers.pl/index.php?route=product/category&path=50&limit=100
