Skarbnica tekstów duchowych

Urzeczywistniaj ukrytą w Tobie boskość, kontemplując za pośrednictwem internetowych programów, święte pisma różnych tradycji duchowych.

Misteria Duszy

REFLEKSJA 1

Życie w Poczuciu Jedności

Jako istoty ludzkie, jesteśmy kimś znacznie więcej niż obdarzonymi inteligencją, złożonymi organizmami żywymi. Jesteśmy kimś znacznie więcej, niż odrębnymi jednostkami psychicznymi posiadającymi własne myśli, uczucia i i wolę. Naszą prawdziwą istotą jest czysta świadomość. Naszą esencją jest dusza; potencjalne żywe połączenie pomiędzy jednością i wielością, pomiędzy tym, co wieczne a tym, co tymczasowe, pomiędzy sacrum, a ludzką osobowością. Doświadczanie tego połączenia jest wielką radością, najwyższą błogością. Każdy człowiek został powołany do wyzwolenia samego siebie z iluzji, aby poczuć ten wieczny pokój i wewnętrzną radość. Może się to wydawać czymś bardzo odległym od tego, jak doświadczamy siebie, swojego życia i świata w tej chwili. To dlatego, że żyjemy w stworzonym przez siebie więzieniu iluzji, które narosły, ponieważ przedkładaliśmy to, co zewnętrzne nad prawdziwego siebie; ponieważ utożsamiliśmy się z przemijającymi rzeczami. Te słowa nie są dla nas pochlebne.

Autor „Pieśni Asztawakry” jednak nie mówi tego wszystkiego, żeby nam czynić wyrzuty, lecz by zaapelować do nas, abyśmy zwrócili uwagę na to, kim naprawdę jesteśmy w swej istocie – świadkami objawienia wzniosłej rzeczywistości- wszechprzenikającej i doskonałej. Założyciele ruchów, które przemieniły się w religie światowe, zachęcali swych naśladowców, by przestali się utożsamiać ze swoją śmiertelną osobowością, lecz połączyli się z wyższym życiem duszy, i stali nowym człowiekiem, ożywianym przez Ducha. Koncepcje „świadomości” i „duszy” są kluczowe w wielu religiach i światopoglądach. Między religiami występują jednak ogromne różnice i można wśród nich znaleźć szeroki wachlarz różnorodnych nauk.

Liczne Podobieństwa

Gdy jednak przyjrzymy się ezoterycznym i kontemplacyjnym tradycjom, które wyłoniły się w obrębie tych religii, odnajdziemy między nimi liczne podobieństwa. Jest to logiczne, jako że w centrum uwagi ezoteryki i kontemplacji znajduje się żywe doświadczenie rzeczywistości stojącej w sprzeczności ze światem postrzeganym zmysłowo i odbieranym przez naszą psychikę. Dlatego nie każdy jest w stanie ją rozpoznać. Rozpoznają ją jedynie ci, którzy zostali w pewnym sensie „wtajemniczeni” w tę inną rzeczywistość. Struktura żywego doświadczenia ludzkości jest uniwersalna – tak jak anatomia ciała jest taka sama dla różnych ludzi – jednak uzyskanie dostępu do tej żywej rzeczywistości wymaga określonej edukacji.

W programie „Misteria Duszy” badamy aspekt nas samych, zwany duszą, Jaźnią, wewnętrznym człowiekiem lub świadomością. Dla naszej zwykłej zdolności myślenia, dusza jest zagadką. Nie jest ona ani podmiotem ani przedmiotem, a jednak możemy jej doświadczyć. Nie posiada kształtu, wykracza poza czas i przestrzeń a mimo to może się rozwinąć wewnątrz nas. Gdy kojarzymy z sobą pojęcia „duszy” i „świadomości”, mamy na myśli postrzeganie własnej świadomości jako czegoś charakterystycznego dla całej ludzkości. Dobrze jest uświadomić sobie ten fakt, ponieważ według duchowych zasad, świadomość jest podstawą wszelkiej manifestacji. Znane powszechnie powiedzenie sufickie głosi, że „Bóg śpi w kamieniu, marzy w roślinie, porusza się w zwierzęciu i budzi się w człowieku”.

Żywe doświadczenie duszy da się zrozumieć i zdefiniować jedynie poprzez sięgnięcie do uniwersalnych symboli, analogii i mitów, z których wszystkie stanowią część świata doświadczanego przez duszę. Umiejętność logicznego myślenia, którą dysponujemy, jest wspaniałym darem, bardzo przydatnym w postrzeganym zmysłowo świecie. Jednak nie jest wskazane, abyśmy w nim utknęli, lub byśmy dalej rozwijali się wyłącznie w tym kierunku. Jako ludzie nie możemy się cofnąć do mitycznej świadomości naszych przodków; nie możemy również dłużej poruszać się jedynie w obrębie intelektualnej świadomości naszego mózgu, nawet jeśli można ją w nieskończoność poszerzać. Musimy przejść do gnostycznej świadomości duszy, do świata doświadczeń duszy, do królestwa archetypów, do którego każdy człowiek został wewnętrznie powołany.
Program „Misteria Duszy” zawiera dziewięć klasycznych tekstów duchowych i dziewięć refleksji na ich temat. Te starannie wybrane duchowe teksty pochodzą z dziewięciu różnych tradycji, jakimi są:
1) Advaita Vedanta
2) Hermetyzm
3) Kabała
4) Gnoza Chrześcijańska
5) Raja Joga
6) Judaizm
7) Buddyzm
8) Zoroastryzm
9) Chrześcijaństwo św. Pawła.

Poniżej wyszczególniamy niektóre symbole odnoszące się do duszy. Zostaną one dokladnie omówione w naszym Programie „Symbole Duszy”.

1) Dusza jako Centrum
2) Dusza jako Drzewo
3) Dusza jako Płomień
4) Dusza jako Podróżnik
5) Dusza jako Twierdza
6) Dusza jako Twórca
7) Dusza jako Siedmiokrotna Istota
8) Dusza jako Zwierciadło i
9) Dusza jako Światowy Pracownik.

Stać się Receptywnym

Celem tego programu jest otwarcie naszej świadomości na życie duszy i zwiększenie naszej wrażliwości na odbiór jej wpływów, co zmieni nasze postrzeganie życia. Nie życia duszy, ponieważ to nie my posiadamy duszę, lecz dusza posiada nas i prawie nie może się w nas wyrażać. My sami jesteśmy przeszkodą utrudniającą lub uniemożliwiającą duszy objawienie się.

Uwagi tej nie należy traktować osobiście, ponieważ ten fakt odnosi się do niemal wszystkich ludzi na Ziemi. Mamy prawo być tutaj, w tym świecie. Nawet więcej- musimy tutaj być! Możemy stać się przejrzyści, aby być w stanie odzwierciedlić pełne blasku, niezniszczalne światło prawdy. Możemy doświadczyć wewnętrznego odrodzenia i wielkiego szczęścia. Możemy z radością współpracować przy urzeczywistnianiu planu stworzenia; w tym celu jednak musimy najpierw przejść przez proces gruntownej transformacji.

Pisma święte odgrywają bardzo ważną rolę w wielu tradycjach ezoterycznych i religijnych. Pochodzą one ze świata duszy, który manifestuje się przez celowo w nich zamieszczoną, ukrytą strukturę liczbową. Dlatego dzieła te były często pisane nie prozą, lecz wierszem i przeznaczone do tego, by je recytować lub śpiewać. Spośród tekstów z pism świętych, które zostały wybrane do tego cyklu, trzy są pieśniami: Pieśń Asztawakry, Hymn o Perle i Hymn Zaratustry.

Podczas tłumaczenia pism świętych na inny język, owa szczególna liczbowa struktura zostaje najczęściej utracona, lecz mimo to wciąż możemy się dzięki tym pismom połączyć z wysokim, lśniącym poziomem świadomości, z którego pochodzą. To samo dotyczy np. sztuk wizualnych, czy muzyki. Utwory artystyczne, które powstały z inspiracji świata duszy, potrafią tymczasowo wznieść naszą świadomości do poziomu duszy. Dlatego można odczuć, że są one pokarmem dla duszy. W niniejszym programie nie będziemy dogłębnie wyjaśniać wybranych tekstów, nie tylko dlatego, że w ramach przyjętej konwencji nie bardzo jest na to przestrzeń, lecz również dlatego, że nie przyniosłoby to wielkiego pożytku. Jeśli tłumaczylibyśmy je zdanie po zdaniu- zakładając oczywiście, że mielibyśmy takie umiejętności- przyswajalibyśmy te informacje w sposób, w jaki jesteśmy przyzwyczajeni przyswajać inne informacje. Poziom naszej wiedzy by się wprawdzie zwiększył, ale nie odnowiłoby to nas w żaden sposób.

Pisma święte mogą być postrzegane jako dary, które zostały nam dane, abyśmy z nimi pracowali. Mogą one wywrzeć na nas transformujący wpływ jedynie wtedy, gdy zaczniemy z nimi pracować. Niektóre święte teksty są regularnie recytowane lub śpiewane jak mantry w tradycjach duchowych, dzięki czemu zapadają głęboko w naszą podświadomość. Działanie to nie tylko tworzy nowe, potężne połączenia neuronowe w mózgu, lecz także pozwala na przyswajanie sił z królestwa duszy, ze sfery doświadczania archetypów. Energie te transformują żywe doświadczenie, odnawiając je i oczyszczając aż do poziomu ciała fizycznego.

Koany

Tradycja zen posługuje się często tzw. koanami. Mistrz zen zadaje swojemu uczniowi koan, który jest czymś w rodzaju zagadki. Uczeń ma za zadanie go „rozgryźć”, zrozumieć i znaleźć właściwą odpowiedź. Tym, co się ostatecznie liczy jest nie tyle sama odpowiedź, ile wysiłek, jaki uczeń włoży w jej odnalezienie. To włożony wysiłek bowiem, a nie sama odpowiedź posiada transformującą moc.

Wysiłek potrzebny jest do przekroczenia zwykłego sposobu rozumowania. Wewnętrzna odnowa nie jest naszą własną zasługą, lecz napływa do nas w wyniku łaski niebiańskich sił, które są nam darowane. Dzięki aspiracji, czyli naszej tęsknocie i staraniom, by odnowić się wewnętrznie i być lepiej przygotowanym do służenia naszej wewnętrznej istocie, będziemy mogli otrzymać łaskę. Będzie się mogła w nas stopniowo rozwinąć wszechogarniająca miłość i nowe możliwości. Gdybyśmy samych siebie uważali za źródło i przyczynę duchowego wzrostu, którego doświadczyliśmy, padlibyśmy ofiarą utożsamienia się z niższym ja i nie utworzylibyśmy żadnego związku między niebem a ziemią.

Jak wiele innych świętych pism, podobnie Pieśń Asztawakry może być postrzegana jako wielki zbiór koanów. Każdy jej werset zawiera mądrość, którą możemy dogłębnie studiować. Tekst zaczyna się od prawdziwego, głębokiego pytania, które Dżanaka zadaje mędrcowi Asztawakrze. Dżanaka jest potężną, wpływową osobowością, która zdała sobie sprawę z faktu, że żyje w zniewoleniu i ułudzie. Dlatego pragnie wyzwolenia i uwolnienia się od utożsamiania się. Asztawakra udziela odpowiedzi i jemu i nam:

„O przyjacielu, jeśli chcesz być wolny, unikaj trucizny zmysłów. Poszukuj nektaru prawdy, miłości i wybaczenia, prostoty i szczęścia. Ziemia, ogień, woda, wiatr i niebo- tym wszystkim nie jesteś. Jeśli chcesz być wolny, wiedz, że jesteś Jaźnią, świadkiem tego wszystkiego, sercem świadomości. Odłóż swe ciało na bok. Spocznij we własnej świadomości. Natychmiast poczujesz się szczęśliwy, zawsze spokojny, na zawsze wolny. Nie należysz do żadnej kasty. Żadne obowiązki nie pętają cię. Bezforemny i wolny, poza zasięgiem zmysłów, świadek wszystkich rzeczy. Więc bądź wolny!”

Asztawakra zachęca tu Dżanakę do porzucenia swej fascynacji światem zmysłowym, by objawić się w nim mogły cnoty duszy: bezinteresowność, prostota, współczucie, spokój ducha, szczerość. Doradza on także Dżanace, by nie identyfikował się z wszystkimi formami, które pojawiają się w jego świadomości, lecz by był ich świadkiem, ponieważ jedynie wtedy, gdy jesteśmy neutralnymi obserwatorami, naszą naturą jest szczęście, spokój i wolność od przywiązań.

Mindfulness

W rzeczywistości, Asztawakra zaleca tutaj praktykowanie „mindfulness”, fenomenu, który w ostatnich dekadach stał się bardzo popularny. Nazywany „samo-obserwacją” przez ezoterycznego nauczyciela, Georga Gurdżijewa, mindfulness jest jednym z aspektów ośmiorakiej ścieżki określonym przez Buddę jako „właściwa uważność” („right mindfulness”)

Człowiek uważny, jest całą swoją świadomością obecny w tu i teraz; z uwagą obserwuje to, co się dzieje i przyjmuje wszystko bez oceny. Gdy nie ma osądu i jest całkowita akceptacja danej sytuacji, pojawia się pewien rodzaj jedności, niedualność. Życie w takim niedualnym stanie świadomości przynosi wielkie korzyści. Liczne badania naukowe dowiodły korzystnego oddziaływania prawidłowo praktykowanej uważności. Ta ostatnia wykorzystywana jest przez społeczeństwo na ogół jako środek redukujący stres, zapobiegający lub usuwający dolegliwości psychiczne i fizyczne,
dzięki czemu nasza osobowość może sprawniej funkcjonować. W duchowych tradycjach jednak, w centrum uwagi nie pozostaje osobowość, lecz dusza. Buddyści mówią o „miłującej życzliwości”- jakości duszy, którą dziś nazywamy serdecznością lub współczuciem. Celem prawdziwej duchowości jest odrodzenie, którego podstawą jest dusza, nazywana przez Asztawakrę „świadomością”. Mówi on:

„Dobro i zło, smutek i radość- to wszystko należy do umysłu. Nie jest twoje. Tak naprawdę to nie ty działasz i cieszysz się. Serce uważności, jesteś wszędzie i zawsze wolny. Na zawsze prawdziwie wolny, jedyny obserwator wszystkich spraw. Lecz gdy czujesz się odrębny, jesteś spętany. „Ja robię to, ja robię tamto”. Ukąsił cię wielki, czarny wąż egocentryzmu! „Ja nie czynię nic”. Oto nektar wiary, więc pij i bądź szczęśliwy! Wiedz, że jesteś jednią, czystą świadomością.

Według Asztawakry nasza zdolność rozumowania czyni rozróżnienia i nadaje zdarzeniom znaczenie. Podejście to możemy odnaleźć nie tylko w tradycjach duchowych, lecz również, do pewnego stopnia, w obrębie psychologii. Na przykład podczas sesji terapeutycznych, ludzie uczą się być świadomymi faktu, że rzeczywistość, której doświadczają, uwarunkowana jest ich myśleniem, z powodu określonej sekwencji, w jakiej coś zostaje wyrażone.

Myślenie a Rzeczywistość

Gdy czegoś doświadczamy, wydarzenie to sprawia, że w naszym umyśle pojawia się myśl. Myśl ta następnie prowadzi do narodzin związanego z nią, konkretnego uczucia, a ono z kolei skutkuje określonym zachowaniem, by wreszcie zachowanie to wywołało takie a nie inne konsekwencje. Jeśli więc mierzymy się w swym życiu z niepożądanymi konsekwencjami, powinniśmy zacząć od zmiany tych wydarzeń (patrz rysunek poniżej).

Rysunek 1. Wpływ myślenia, odczuwania i działania i ich wzajemne powiązania.

Oczywiście nie jest to zawsze możliwe, ponieważ nie jesteśmy w stanie zupełnie kontrolować swojego życia. Możemy jednak w dużej mierze sterować tym, co myślimy o danej sytuacji. Jeśli zaczniemy to robić, nasze myśli będą miały wpływ na to, co czujemy i robimy, a zatem i na konsekwencje.

Ludzie kroczący ścieżką duchową, wyzwalają się stopniowo z więzienia iluzji, poprzez wewnętrzny dystans, który umożliwia im całkowite poświęcenie się swemu prawdziwemu zadaniu: nadawaniu znaczenia wydarzeniom z punktu widzenia duszy, tak aby być zestrojonym z królestwem duszy, ze światem archetypów. Istotą jest tu myślenie, działanie i odczuwanie z poziomu duszy. Gdy ziemskie formy zostają w ten sposób połączone ze strukturami niebiańskimi, wówczas na horyzoncie osoby zainteresowanej, jak również dla całej ludzkości i innych fal życiowych, zaczyna świtać prawdziwe wyzwolenie.

W ziemskim wymiarze doświadczamy głównie ciągłych powtórzeń, przywiązania i lęku, Gdy dostroimy się do poziomu duszy, pojawi się doświadczenie jedności, wolności i miłości. Możemy stać się dla całej ludzkości kimś znacznie bardziej cennym, gdy żyjemy z duszy a nie ze swej samoutwierdzającej się osobowości, ponieważ rozwój duszy przynosi korzyść wszystkim.

W Pieśni Asztawakry czytamy:

„Twoją prawdziwą naturą jest czysta świadomość. Jesteś zanurzony we wszystkich rzeczach i wszystkie rzeczy są zanurzone w tobie. Wystrzegaj się jednak ciasnoty umysłu! Jesteś zawsze tą samą, niezgłębioną świadomością, pozbawioną granic i wolną, pełną szczęśliwości i niezmąconego spokoju.

Pożądaj jedynie swej własnej uważności. Serce uważności, cokolwiek przybiera formę, jest fałszywe. Tylko, to co jest pozbawione formy trwa niezmiennie. Gdy zrozumiesz prawdę tej nauki, nie będziesz się już musiał odradzać’.