Czy król babiloński Nabuchodonozor II i jego ukochana Amyitis rzeczywiście spacerowali ocienionymi alejami wśród wspaniałych drzew i szumiących fontann w legendarnych wiszących ogrodach Babilonu? Czy te, pełne tarasów, ogrodowe krajobrazy znalazły się w płaskim i suchym miejscu ze względu na zakochanego króla, gdyż Amyitis pochodziła z gór Środka, za którymi tęskniła, a on chciał sprawić jej przyjemność, przypominając miejsce urodzenia?

Kiedy mówimy o wiszących ogrodach Babilonu, to najczęściej mamy na myśli połączenie technicznej doskonałości z romantycznymi marzeniami. Ogrody te, w przeciwieństwie do innych cudów świata z klasycznej starożytności, nie były budowane, na przykład, dla oddania honoru władcy, lecz raczej, by ofiarować radość ukochanej. Podobnie Taj Mahal, jeden z późniejszych cudów świata, został zbudowany dla utrzymania żywej pamięci o ukochanej. Obydwa stanowią wspaniałe dary od królów dla umiłowanych żon.

W latach 258 – 253 p.n.e. Babilończyk imieniem Berossus pełnił ważną funkcję w świątyni Marduka, najwyższego z bogów Babilonu. Miał on dostęp do archiwów Esagila dotyczących tej świątyni i napisał pismem klinowym trzy książki o historii swego kraju. Ocalało jedynie kilka fragmentów jego książek, dzięki odniesieniom czynionym przez autorów rzymskich w późniejszych okresach. Berossus jako pierwszy stwierdził, że Nabuchodonozor II (605 – 562 p.n.e.) zbudował w ciągu dwóch tygodni (!) nowy pałac na kamiennych fundamentach, z elewacjami, które przypominały góry. Zasadzono tam też drzewa. Według Berossusa elewacje te były wiszącymi ogrodami, zbudowanymi, by zachwycić królową.

Różne są zdania co do miejsca, w którym ten cud świata został umieszczony. Jest tak dużo opisów jego położenia i planu budowy, że wielu badaczy poważnie wątpi w to, że istniał.
Wiszące ogrody były znane nie tylko ze względu na ich szczególną architekturę. Każdy taras został zaprojektowany jako rodzaj specjalnego ogrodu, w którym rośliny, w określony sposób, łączyły różne poziomy. Latem, gdy temperatura dochodziła do 50oC, niewolnicy czerpali wodę ze studni i wlewali ją do małych kanałów nawadniających na najwyższym tarasie, skąd była ona rozprowadzana po całym ogrodzie. Kontrast pomiędzy lśniącym w upale miastem a soczystą zielenią ogrodów musiał być oszałamiający. Najprawdopodobniej dlatego wiszące ogrody są uznawane za jeden z siedmiu Cudów Świata klasycznej starożytności, ustępując jedynie Piramidzie w Gizie.

OGRÓD FOHATU?

Podobnie jak miłość, każdy ogród ma swoją tajemnicę, a także swą własną atmosferę i własne królestwo. Tajemnica ta może być tak wielka i tak wyrazista, aż stanie się przedmiotem fascynacji. Choć ograniczony i poddany kontroli, ogród taki jest przypomnieniem wolności. Jego piękno i czar wciąż nas zajmują. Także ludzkie serce może stać się ogrodem, pięknie zaprojektowanym dla przyjemności ukochanej. Równie legendarny jest Ogród Fohatu, w którym ukochanym Boga pozwolono zbierać ich róże. Ogród Fohatu znajduje się na granicy nieba i ziemi. Fohat jest ‘Mostem Światła’, poprzez który boska myśl wyraża się w materii. Trudno sobie wyobrazić doskonalszy opis ogrodu lub subtelniejsze ukierunkowanie duchowej pracy w przybytku serca. Tajemne Nauki, w ich różnych manifestacjach, wskazują, że Synowie Fohatu tworzą tajemną więź między Duchem i materią. Ogrodnicy zawarli przymierze z Miłością, mistycznym Erosem Greków.

Siła Fohatu może być uznana za kosmiczną elektryczność, za esencję pierwotnej energii życiowej, która podtrzymuje i żywi ognistą iskrę Ducha. To jest ta pierwsza miłość, którą ludzkość utraciła podczas swej podróży przez życie: siła życiowa wszechświata, która według wszystkich gnostyków jest aktywna we wszystkich siedmiu królestwach wszechświata, jak również w małym wszechświecie ludzkiego systemu, w minutus mundus, w mikrokosmosie. Niemiecki archeolog Robert Koldewey, który na początku XX wieku przeprowadził prace odkrywkowe części Babilonu, zrekonstruował wiszące ogrody w formie budowli o siedmiu poziomach. Mogą być one uznane za metaforę. Najwyższym ich ‘wymiarem’ jest ‘źródło’, które zasila wszystkie pozostałe poziomy. To samo dzieje się w makrokosmosie, w którym wszystkie królestwa poddane są działaniu Pierwotnego Oddechu i gdzie wszystkim poziomom służy wewnętrzny system nawadniający. Tak więc, Ogród Fohatu może istnieć jedynie wówczas, gdy zachodzi wymiana pomiędzy ‘źródłem’ a ‘zbieraczami róż’, pomiędzy Ogrodem a świadomością jego mieszkańców, którzy muszą osiągnąć żywą i świadomą wymianę pomiędzy ich początkiem a ich polem życia.

PIELENIE I OCZYSZCZANIE OGRODU NASZEJ WŁASNEJ ISTOTY

Każdy, kto kocha swój ogród, powinien bez wahania zająć się jego pieleniem i oczyszczaniem, aby temu, co ma się w nim rozwinąć, dać przestrzeń i możliwości działania. Gracowanie podszycia, innymi słowy usuwanie niepożądanych chwastów polega na dotarciu motyką do niższych emocji i namiętności, na bazie wiedzy o prawdziwej harmonii. Każdy, kto doświadczył czystej i nieskazitelnej boskiej miłości, posiada czystą Duszę Duchową i wie, co jeszcze trzeba odchwaścić i oczyścić w ogrodzie jego własnej istoty.
Wiszące ogrody Babilonu zawdzięczają status cudu świata swojemu zadziwiającemu systemowi nawadniającemu. Został on zaprojektowany tak troskliwie, że nawet korzenie najgrubszych drzew mogły otrzymać wystarczającą ilość wody. Podobnie, jeśli człowiek we właściwy sposób projektuje i utrzymuje swój wewnętrzny ogród, to jego kompletny siedmiokrotny system jest odżywiany przez żywe wody z Rzeki Boga. Wówczas czysta dusza zdolna jest do rozkwitu.

NADZIEJA NA SAMOREGULUJĄCY SIĘ SYSTEM

Mówi się, że natura nie może się sama utrzymać w dobrym stanie. Niczego nie obcina i pozwala niewłaściwym roślinom rosnąć nieokiełznanie, nie jest też zdolna do tworzenia harmonii między chaosem i porządkiem. Lecz czyż nie ta natura właśnie, wciąż od nowa – choćby miało trwać to długo – naprawia niewyobrażalne zniszczenia spowodowane przez ludzkość? Nawet, jeśli jest to skutkiem działań, których materialistycznie i ekonomicznie ukierunkowany człowiek nie jest w stanie zrozumieć. Przy pomocy badań naukowych człowiek miał nadzieję odkryć samoregulujący się system, który wprowadziłby dynamiczny porządek. Od czasu jednak, gdy odkrył prawo entropii, utracił wszelką nadzieję. Prawo to stanowi, że część energii naszego porządku dynamicznego zanika w warunkach, kiedy nie może się ona dalej przekształcać. Z tego wynika, że we wszechświecie pozostaje coraz mniej możliwości dla nowych form. Tak więc tzw. pozytywna zmienność zmniejsza się. Ale czyż nie wskazuje to również na nowy rozwój, który wydaje się być konieczny?

PRACA NAD WŁASNYM ODNOWIENIEM
‘Świat jest bezkresną dziką pustynią’, powiedział chiński filozof Lao Tse dwa i pół tysiąca lat temu. Każdy człowiek czuje, że do niego należy, żeby coś z tym światem zrobić. Nie ma sensu oczekiwać, że ewolucja postąpi do takiego punktu w czasie, kiedy objawiony nowy Ogród Bogów otworzy się dla ludzkości. Stopień ewolucji – to jest stopień rozwoju życia – zależy od tych wszystkich, którzy w nim uczestniczą, od tych wszystkich, którzy świadomie współpracują i aktywnie na nim budują. Wielkim cudem jest to, że ten wgląd, miłość do wszystkiego, co żyje, oraz narzędzia otrzymane w tym celu, umożliwiają ten rozwój. Człowiek może doprowadzić do własnego odnowienia: wewnętrznie, jako ogrodnik własnego serca, z zewnętrznym objawieniem, jako projekcją tego procesu.

Tajemnica prawdziwego ogrodu życia leży w wymianie pomiędzy tym, co wewnętrzne, a tym, co zewnętrzne. Nie w znaczeniu zewnętrznej ‘bezkresnej pustyni’, do której odnosi się Lao Tse, ale w rozumieniu zewnętrzności (zewnętrznego pola), która zgodna jest z prawem Fohatu. W ten sposób rozwija się równa i doskonale harmonijna dystrybucja wszystkich elementów: planu tworzącego fundament, miłości, która daje możliwość wykonania planu, i siły, dostarczającej form, w których miłość może zamieszkać.

BOSKA HARMONIA MOŻE ZOSTAĆ ODBUDOWANA

Taki ogród jest urzeczywistniany odpowiednio do naszej własnej, wewnętrznej wolności i doskonale odpowiada planowi. Boska harmonia może zostać odbudowana. Nie mówimy, zatem jedynie o twórczej zdolności i o wykonaniu planu, ale przede wszystkim, o osobistej wolności jako podstawie wewnętrznej wolności dla wszystkich. Panem w tym ogrodzie jest Jaźń, wolna od ograniczeń czasu i przestrzeni. Ten ogród jest warsztatem wolnomularza, prawdziwie wolnego murarza. Wewnętrzna architektura zorganizowanego ogrodu duszy spoczywa na kamieniu węgielnym, którym jest Chrystus, przewodnik do prawdziwego i świadomego życia. Ponadto ogród wokół naszego domu lub przy nim jest dla nas znakiem. W tym ogrodzie natura wydaje rośliny, które należą do naszego osobistego otoczenia. Bez względu na to, czy się to podoba, czy nie! Wiele z tych roślin uznajemy za chwasty do wyrwania w zależności od aktualnych kulturowych wzorców. Chociaż podczas wakacji spotykamy niektóre z tych roślin w innych warunkach i wtedy nam się podobają.

pod wpływem działalności człowieka. Jeśli nie stanowił dzikiej pustyni. Stał się taki pod wpływem działalności człowieka. Jeśli Róża w jego centrum może się rozwinąć, następuje proces dojrzewania, który jest rewolucyjną zmianą. Wówczas natura odnawia się stosownie do pierwotnego planu i z radością poświęca wszystko, co przeszkadza w urzeczywistnieniu tego planu. Wytrwale, w głębokiej tęsknocie, odnowiona dusza zaśpiewa swą pieśń chwały, jak radośnie śpiewający ptak, w konsekwentnym postępowaniu, poświęconym prawdziwej miłości. W tym rozwoju człowiek traci śmiertelność i może spotkać swojego oblubieńca, Ducha, w Ogrodzie Róż, który jest w tym celu przygotowany. W ten sposób cud świata powtarza się. Nie jako cud świata powracający do przeszłości, ale jako nowoczesna alchemiczna rewolucja w owym tajemniczym ogrodzie. Ten nieprzemijający, wewnętrzny świat odtworzonego kosmosu, jest ukryty przed profanami, goniącymi za uśmiechem fortuny, ale może zostać otwarty bezpośrednio przez czystą Duszę Duchową. W tym stanie człowiek może odnaleźć głęboko skrytą tajemnicę; może on zostać Zbieraczem Róż w Ogrodzie Fohatu i przyłączyć się do ofiarowujących wodę, która odżywia wszelkie Życie.

Pentagram nr 53 (4/2003)
1. Wiedza… Czy prawdziwa mądrość?
2. Moce starego i nowego człowieka
3. „Każdy musi zdecydować co zrobi z czasem, który jest mu dany…”
4. Ślady stóp na piasku
5. Playback show, wielka imitacja
6. Na równinach wahań
7. „Pustynię upiększa to – powiedział Mały Książę – że gdzieś w sobie kryje ona studnię…”
8. Tajemnica prawdziwego ogrodu życia

https://rozekruispers.pl/index.php?route=product/product&path=49&product_id=145&limit=100
https://rozekruispers.pl/index.php?route=product/category&path=49&limit=100