
Urzeczywistniaj ukrytą w Tobie boskość, kontemplując za pośrednictwem internetowych programów, święte pisma różnych tradycji duchowych.
Raduj się, ponieważ twoim sercem zawładnęła Wielka Nostalgia, raduj się, bo jest to nieodwołalna obietnica, iż odnajdziesz swoją ojczyznę i swój dom, i że znajdziesz się na szczycie.
Niczym mgła jest Wielka Nostalgia. Wypływając z serca, osnuwa serce, tak samo jak mgła tworzona przez morza i lądy, zasnuwa morza i lądy. I też podobnie jak mgła pozbawia oko widzialnej rzeczywistości, stając się jedyną rzeczywistością, tak i Nostalgia przyćmiewa uczucia serca, czyniąc siebie uczuciem najdonioślejszym. I mimo iż pozornie niczym mgła bezforemna, bezcelowa i ślepa, to podobnie jak mgła roi się od niezrodzonych form, ma przenikliwy wzrok i cel jasno określony.
Człowiek z Wielką Nostalgią nie ma miłego sercu koła do toczenia. Pośród ludzkości tak zajętej
i utyskującej na brak czasu, on jeden nie ma zajęcia i jest niespieszny. Pośród ludzkości tak wytwornej w stroju, manierach i mowie, on sam jawi się nagim, jąkałą i niezgułą. Nie potrafi radować się z rozradowanymi ani szlochać z rozszlochanymi. Ludzie delektują się jedzeniem i rozkoszują piciem – on je bez apetytu i pije z przymusem.
Podobny do orła, wysiedzianego przez podwórkową kurę i chowanego w klatce z jej potomstwem, jest człowiek z Wielką Nostalgią pośród swoich bliźnich. Jego kwoka-matka i kurze rodzeństwo
zrazu traktują tego młodego orła jakby był jednym z nich, miał tę samą naturę, i zwyczaje i żył tak jak oni. On natomiast myśli, że oni są tacy jak on – że marzą o przesyconym wolnością powietrzu
i o bezmiarze niebios. Szybko jednak okazuje się on pośród nich pariasem i jest dziobany przez wszystkie te kury, nawet przez własną matkę, lecz zew szczytów rozbrzmiewa głośno w jego krwi, a smród kurnika drażni jego nozdrza. Jednak musi cierpieć w milczeniu do czasu aż dojrzeje i stanie się w pełni upierzony. Wtedy wzbije się w powietrze i rzuci na pożegnanie pełne miłości spojrzenie swoim dawnym braciom i ich matce, którzy radośnie gdaczą, dziobiąc w ziemi i szukając ziarna
i robaków.
Raduj się, bo Wielka Nostalgia sprawiła, że ten świat stał się dla ciebie zbyt ciasny a ty stałeś się w nim obcy. To wyzwoliło twoją wyobraźnię ze szponów despotycznych zmysłów, a wyobraźnia tchnęła w ciebie Wiarę.
Bądź cierpliwy i wytrwały i przygotuj się na próby, bowiem zdobycie tego Szczytu choćby na mgnienie oka, warte jest każdego cierpienia. A zamieszkanie na tym Szczycie na wieki, warte jest Wieczności.