Od wielu stuleci chrześcijanie celebrują święta Bożego Narodzenia, Wielkanocy i Zesłania Ducha Świętego (Zielonych Świątków, Pięćdziesiątnicy) dla upamiętnienia kluczowych wydarzeń opisanych w biblijnym Nowym Testamencie. Święta te są na ogół postrzegane jako upamiętnienie wydarzeń historycznych, lecz można je także widzieć jako kamienie milowe na gnostycznej ścieżce duchowej, którą możemy podążać w naszym codziennym życiu. Te trzy święta w alegoryczny sposób odnoszą się do trzech etapów wewnętrznej drogi, które można scharakteryzować jako: formowanie, reformowanie, transformowanie lub jako etapy: gąsienicy, poczwarki i motyla.
Pierwszy program tej serii: „Duchowe Przeżywanie Świąt Bożego Narodzenia” zgłębia ezoteryczne znaczenie świąt Bożego Narodzenia, które reprezentuj narodziny Światła, nowej wewnętrznej istoty, w człowieku. Drugi program „Duchowe Przeżywanie Świąt Wielkanocnych” koncentruje się na zmartwychwstaniu tej nowej wewnętrznej istoty. Trzeci i ostatni program „Gnostyczne Przeżywanie Święta Zesłania Ducha Świętego” odnosi się do wyzwalającej, uzdrawiającej siły Ducha Świętego. Duch Święty jest siedmioraką, nieziemską siłą, dzięki której możliwe jest urzeczywistnienie naszej najgłębszej istoty, zrealizowanie powołania do stania się prawdziwymi Istotami Ludzkimi.
„Gnostyczne Przeżywanie Święta Zesłania Ducha Świętego” ma na celu pogłębienie wglądu w poprzednie dwa programy: „Duchowe Przeżywanie Świąt Bożego Narodzenia” i „Duchowe Przeżywanie Świąt Wielkanocnych”. Mimo to znajomość tych dwóch pierwszych programów nie jest konieczna dla zrozumienia niniejszego opracowania.
Tak jak w przypadku Programu Wielkanocnego, refleksje „Gnostycznego Przeżywania Święta Zesłania Ducha Świetego” oparte są o „Ewangelię Świętych Dwunastu”, której autorem jest Gideon Jasper Ouseley. Ewangelia ta jest obszerniejsza niż Ewangelie biblijne i odnosi się do wewnętrznej istoty, do Tego Innego w nas. Zewnętrznej istocie, jaką jest człowiek, który wszystkimi swoimi zmysłami i zdolnościami związał się ze światem materii, oferowana jest odmienna perspektywa, wgląd w inną rzeczywistość.
W rozdziale 91 „Ewangelii Świętych Dwunastu” Jezus mówi do swoich uczniów:
Królestwo Boże jest wewnątrz was. Lecz przyjdzie czas, że to, co jest wewnątrz, będzie objawione dla zbawienia świata.
Ewangelia Świętych Dwunastu 91: 3
Chrześcijaństwo, jakim je znamy, oddzieliło historie zawarte w Ewangeliach od życia wewnętrznego człowieka. Niepowtarzalne, zagadkowe przypowieści osadzone zostały w niedostępnej przeszłości tak, aby wyzwolenie było rozumiane jako coś, co można osiągnąć dopiero po śmierci ciała fizycznego. W ten sposób nasze obecne działania stały się zorientowane na przyszłe wyzwolenie.
Jednakże istnieje również chrześcijaństwo wewnętrzne, które koncentruje się na wyzwoleniu w chwili obecnej, w teraz. Wiele stuleci panowania tradycji chrześcijańskiej zasiało w ludziach ziarna prawdy wewnętrznej. Każda historia i postać w Ewangeliach reprezentuje Uniwersalną Prawdę, która jest zapisana w Pamięci Natury, w Księdze Akaszy. Każdy aspekt świętego języka jest ziarnem Światła, które zostaje posiane w człowieku nawiązującym z nią kontakt. Te ziarna Światła zostały wytrawione w naszej krwi i uwolnią swoją prawdę, gdy tylko skierujemy się do wewnątrz, poszukując wyzwolenia z uścisku świata materii.
Wewnętrzne chrześcijaństwo istniało zawsze jako strumień Światła nierozerwalnie związany z chrześcijaństwem zewnętrznym. Bywają okresy, gdy jego moc objawia się na pierwszym planie i staje się dostrzegalna za pośrednictwem poszczególnych ludzi lub grup. Najczęściej jednak wewnętrzny strumień Światła płynie przez historię ukryty w tle.
Mimo to jest on zawsze obecny w ludzkich sercach, głowach i rękach. W tym kontekście możemy pomyśleć o starożytnym chrześcijaństwie irlandzkim, manichejczykach, bogomiłach, katarach i różokrzyżowcach. Strumień wewnętrznego chrześcijaństwa mogą odnaleźć ci, którzy go szukają, i którzy do niego dojrzeli dzięki swoim doświadczeniom życiowym.
Zewnętrzne chrześcijaństwo stanowi łącznik pomiędzy ludzką podświadomością a strumieniem wewnętrznym. Słowo „religia” oznacza dosłownie „połączyć na nowo”, odnowić połączenie; ma wiec za zadanie na nowo połączyć to, co horyzontalne (ziemskie), z tym, co wertykalne (niebiańskie).
W swym wczesnym okresie chrześcijaństwo miało charakter szkoły misteryjnej. W szkole misteryjnej uczniowie są prowadzeni na ścieżce samopoznania i rozwoju wewnętrznego w sposób, który prowadzi ich do całkowitej odnowy. Ci, którzy kroczą ścieżką inicjacyjną, stają się zupełnie innymi ludźmi. Różnorodne aspekty i poziomy świadomości, które były przez długi czas uśpione w ich mikrokosmosach, budzą się i stopniowo rozwijają.
Współczesny człowiek różni się znacznie od człowieka sprzed 2000 lat. Na przestrzeni dziejów ludzkość zdobyła wiele doświadczeń, również tych chrześcijańskich. Są one zgromadzone w naszej podświadomości zbiorowej, stanowiąc część ogólnej puli doświadczeń ludzkości.
Wielu ludzi rozwinęło się wewnętrznie i praktykowało samopoznanie w kosmicznych szkołach misteryjnych, opierając się zarówno na doświadczeniach zgromadzonych przez całą ludzkość, jak i na tych zapisanych w swoim indywidualnym karmanie. Ludzie ci szukają prawdy, rzeczywistego życia i posiadają głębokie pragnienie zrozumienia wewnętrznego znaczenia przypowieści opisanych w Biblii. Chcą osiągnąć samourzeczywistnienie poprzez wgląd i tęsknotę za odzwierciedleniem boskości ukrytej w ich wnętrzu.
W apokryficznej Ewangelii Tomasza (wers 84) Jezus mówi:
Rzekł Jezus: „Gdy zobaczycie podobnego wam, cieszycie się. Jeśli jednak zobaczycie wasze obrazy, które powstały przed wami, które nie umierają, ani nie ukazują się, to jak wiele radości wtedy zniesiecie?
Zasiane w przeszłości ziarna, opatrzone chrześcijańską sygnaturą, mogą współcześnie zakiełkować, wyrastając na zdrowe drzewa rodzące duchowe owoce. W Liście do Galatów apostoł Paweł określa te owoce jako: miłość, radość, pokój, cierpliwość, uprzejmość, dobroć, wierność, łagodność, opanowanie. (Ga 5: 22-23)
W rozdziale 95 „Ewangelii Świętych Dwunastu” Jezus prorokuje:
Ustanowiłem was światłością świata i miastem, które nie może być ukryte. Jednakże przyjdzie czas, gdy mrok spowije Ziemię i wielka ciemność opanuje naród. Wrogowie prawdy i prawości będą panować w moim imieniu i urządzać królestwo tego świata. I ujarzmią narody, i skuszą wroga do bluźnierstwa, stawiając w miejsce Moich nauk poglądy ludzi. I w Moim imieniu będą uczyć, czego nie uczyłem, i przez swe tradycje zaciemnią to, czego nauczałem. Jednakże bądźcie dobrej myśli, przyjdzie bowiem czas, gdy prawda, którą oni ukryli, objawi się. I zaświeci światłość, i zniknie ciemność, i zostanie ustanowione prawdziwe Królestwo, które będzie na świecie, ale nie z tego świata; a słowo prawości i miłości będzie się rozchodzić z ośrodka świętego miasta na górze Syjon, a góra, która znajduje się w Egipcie, będzie uznana za ołtarz na świadectwo Pana.
Ewangelia Świętych Dwunastu 95: 3-4
Egipt nie oznacza tu afrykańskiego kraju nad Nilem, lecz świat materialny z jego powtarzającymi się cyklami wzrostu, kwitnięcia i rozkładu. Jest to świat, do którego należą nasze osobowości, lecz nie dusze. Dusze przebywają w tym świecie na wygnaniu. Zacytowany fragment stanowi współczesne chrześcijańskie wezwanie do wyprowadzenia duszy, wewnętrznego Jezusa, z „domu niewoli” i doprowadzenia jej wolności Ziemi Obiecanej.
Święte miasto na górze Syjon to Jerozolima. Jerozolima nie leży w Egipcie, lecz w Izraelu, w byłej Palestynie, która w Księdze Wyjścia została nazwana Ziemią Obiecaną. Nazwy te użyte są w języku misteryjnym; „święte miasto na górze Syjon” odnosi się do pola życiowego, zwanego w Księdze Objawienia Nowym Jeruzalem. Jest to królestwo duszy, będące uzdrawiającym polem energii o wibracjach znacznie przewyższających nasze ziemskie pole życiowe. Nie możemy go postrzec ani za pomocą swoich zwykłych zmysłów, ani specjalistycznych narzędzi, lecz możemy osiągnąć jego pełnię, krocząc wewnętrzną, królewską ścieżką.
Siedemnastowieczni różokrzyżowcy mówili o Domu Ducha Świętego. W swoim pierwszym manifeście „Fama Fraternitatis R.C.” z 1614 r. deklarowali:
Nasz budynek na zawsze pozostanie nietknięty, niezniszczalny, niewidzialny i całkowicie ukryty przed złym światem.
Gdy dana osoba idzie spać z właściwym nastawieniem, jej dusza może „wznieść się do świętego miasta na górze Syjon”.
W spokoju, jakim emanuje to pole życiowe, dusza zdobywa siłę i wiedzę, dzięki którym może codziennie zarządzać swoją zewnętrzną istotą kroczącą duchową ścieżką. Sen ciała jest tu zatem trzeźwością duszy. Dlatego w ciągu kolejnych ośmiu dni warto koncentrować się wieczorem na zamieszczonych w tym programie fragmentach z Ewangelii, a potem czytać oraz rozważać refleksje na ich temat, które będą ukazywać się kolejnego dnia o poranku.
W ten sposób dusza – wewnętrzny Jezus – będzie mogła stać się pomostem pomiędzy światem Ducha a światem ciała, materii.
Jezus powiedział:
Królestwo Boże jest wewnątrz was. Lecz przyjdzie czas, że to, co jest wewnątrz, będzie objawione dla zbawienia świata.