10.04. PORANNA REFLEKSJA 1

Skarbnica tekstów duchowych

Urzeczywistniaj ukrytą w Tobie boskość, kontemplując święte pisma różnych tradycji duchowych.

DUCHOWE PRZEŻYWANIE ŚWIĄT WIELKANOCNYCH

PORANNA REFLEKSJA 1 – PRZEJŚCIE

W ciągu kolejnych ośmiu dni zajmiemy się zgłębianiem wewnętrznego procesu związanego z ezoterycznym znaczeniem Świąt Wielkanocnych. Podstawą naszych rozważań będą przypowieści pochodzące z „Ewangelii Świętych Dwunastu” Gideona Jaspera Ousleya.

Podczas snu nasza „nocna świadomość” może wznieść się do królestwa duszy, niewidzialnej rzeczywistości pierwotnych idei, z którego pochodzą święte pisma ludzkości. Dlatego zalecane jest, aby wskazany przez nas fragment Ewangelii czytać tuż przed snem. To pozwoli nam otworzyć świadomość na jej wewnętrzne przesłanie. Godziny snu przygotują nas bowiem do przyswojenia treści Refleksji, które będziemy mogli przeczytać nad ranem. Refleksje na temat przypowieści wyjaśnią nam esencję ścieżki gnostycznej, do której ludzkość jest już współcześnie dojrzała.

O wewnętrznym chrześcijaństwie „królestwa duszy” pisali i nauczali między innymi: Rudolf Steiner, Max Heindel, Jan van Rijckenborgh i Catharose de Petri. Wszyscy oni podążali tą ścieżką i w swoich pismach szerzyli wiedzę na temat wzniosłej rzeczywistości. Refleksje zamieszczone w tym Programie inspirowane są głównie ich dziełami.

Misterium Wielkiej Nocy wskazuje na duchowe wydarzenie, które może zaistnieć w każdym z nas. Wydarzeniem tym jest zmartwychwstanie wewnętrznego człowieka. Droga, która do tego prowadzi, jest procesem stopniowej transformacji. Przypowieści i Refleksje, wchodzące w skład tego Programu, mogą nam pomóc pogłębić i lepiej zrozumieć tę Ścieżkę.

Gdy poruszamy temat wewnętrznego człowieka, konfrontuje nas to natychmiast z podwójnością naszej istoty- stanem, który może być przez nas odczuwany bardzo intensywnie. Jesteśmy bowiem z jednej strony człowiekiem zewnętrznym posiadającym swój charakter, swoje przyjemności i nawyki, a z drugiej strony jesteśmy Tym Innym- ukrytym w nas wewnętrznym istnieniem, które tęskni za wyższym i bardziej czystym życiem.

Święto Wielkiej Nocy jest ściśle związane z Paschą, żydowskim świętem upamiętniającym wyswobodzenie się z niewoli egipskiej i przejście przez pustynię do ziemi obiecanej. Wielkanoc w chrześcijaństwie celebruje się na cześć zmartwychwstania Jezusa Chrystusa po jego śmierci na krzyżu. Obchodzimy ją w pierwszą niedzielę po pierwszej wiosennej pełni Księżyca. Oryginalnie słowo „Pascha” oznacza „przejście przez próg”.

Człowiek, który wyrusza w drogę, by przekroczyć próg i świętować swoją własną Paschę, staje się coraz bardziej świadomy faktu, że jest mieszkańcem dwóch zupełnie różnych światów: świata czasu i przestrzeni oraz świata duszy. W sensie symbolicznym i uniwersalnym, zarówno żydowska Pascha jak i chrześcijańska Wielkanoc odnoszą się do procesu odnowy, transformacji i wewnętrznego wyzwolenia. Zarówno dotarcie do ziemi obiecanej jak i zmartwychwstanie wskazują na to, że przeznaczeniem naszej wewnętrznej istoty jest odzyskanie jej pierwotnego, czystego życia.

Udział w tym procesie określany jest jako „podróż”, wyzwolenie się lub wyjście z niewoli materialnej egzystencji, dzięki któremu w śmiertelnym człowieku rodzi się coś nieśmiertelnego: wewnętrzny człowiek. Najważniejszy symbol Paschy- jajo, jest między innymi uniwersalnym symbolem odrodzenia.

Wewnętrzne przeżywanie Wielkanocy było przez wiele stuleci porównywane do przemiany gąsienicy w motyla. W określonym momencie gąsienica wycofuje się i przędzie dla siebie kokon, przypominający jajko. Pozornie nic się nie dzieje. W rzeczywistości jednak, cała materia, z której zbudowane jest ciało gąsienicy, transformuje się w zupełnie inną istotę. Gąsienica nie zmienia się, lecz ulega całkowitemu rozpuszczeniu (!) a wewnątrz kokonu powstaje zupełnie inne stworzenie. Z kokonu wyłania się kolorowy motyl, który nie jest już związany z ziemią, lecz należy do zupełnie innej sfery, jaką jest powietrze.

Według wewnętrznego chrześcijaństwa, zwanego również chrześcijaństwem ezoterycznym lub gnostycznym, każdy człowiek został powołany do tego, by we własnym wnętrzu i o własnych siłach urzeczywistnić inne, wyższe życie. Dokonuje się to w procesie transmutacji i transfiguracji. Bo chociaż nasze ludzkie ciało fizyczne jest szczególnym, wysoce wyspecjalizowanym organizmem kryjącym w sobie uśpione zdolności duchowe, to do tej pory pozostawało całkowicie dostrojone do życia w świecie materii. Jego możliwości są jednak znacznie większe. Zostało powołane do istnienia ze względu na konkretny cel, jakim jest bycie żyzną glebą, w której może wzrastać i rozwijać się ciało zmartwychwstania.

Ciało zmartwychwstania jest niematerialnym nośnikiem, poprzez który może się w nas wyrazić Ten Inny, pochodzący z niematerialnego królestwa duszy. W świecie fizycznym dusza nie może oddychać i przez to jest „niemal martwa”. Głos duszy jednak znajduje w nas rezonans, wyrażając się jako pragnienie jedności, miłości i wolności.

Uniwersalny symbol jaja wyraża wiedzę o „przemianie w życie wieczne”; wiedzę o przekroczeniu progu. Coroczne świętowanie Wielkanocy jest przez to zewnętrznym odniesieniem do uniwersalnego procesu duchowego, który nie jest związany z żadną osobą ani z żadnym punktem w czasie, lecz może się wydarzyć we wnętrzu każdego człowieka. Sposób, w jaki proces ten opisują teksty chrześcijańskie, m. in. cztery Ewangelie Nowego Testametu, ma szczególne zastosowanie do czasów, w których żyjemy obecnie. Dla większości ludzi historia życia Jezusa jest opowieścią albo historyczną albo mityczną, dla innych nie ma już żadnej wartości. Jednak zakodowany w Ewangeliach wzorzec wywodzi się z królestwa duszy i – gdy posiadamy właściwe klucze -możemy z nich wyczytać bardzo dokładny opis budowania ciała zmartwychwstania.

Historia Jezusa jest historią ziemskiego życia, które rozpoczyna się od narodzin w Betlejem a kończy śmiercią na Golgocie. Po przejściu przez potrójny proces, symbolicznie określany jako trwający trzy dni, następuje zmartwychwstanie w nowym, promiennym ciele.

Duch solarny, który inkarnował na Ziemi na początku naszej ery i wcielił się w śmiertelnego człowieka- Jezusa, miał za zadanie przeprowadzić jako pierwszy cały proces budowania ciała zmartwychwstania wewnątrz śmiertelnego ciała ludzkiego. Tylko w ten sposób można było otworzyć dla ludzkości całkowicie nową drogę prowadzącą do wyzwolenia. Dzięki temu, każdy śmiertelny człowiek otrzymał możliwość zbudowania ciała duszy w bezpośrednim połączeniu z mocą Chrystusa, bez konieczności polegania na kapłanach i mistrzach. Z tego powodu człowiek, który wkracza na ścieżkę gnostycznego chrześcijaństwa, jest w sensie duchowym naśladowcą Jezusa- kimś, kto wyrusza w wewnętrzną podróż, prowadzącą z Betlejem na Golgotę.

Głęboka tęsknota za prawdziwym życiem i rozpoznanie dualności własnej natury to warunki, które trzeba spełnić na ścieżce poszukiwania „nowego życia”. Jedynie głęboka tęsknota może wywołać w nas chęć podążania ścieżką. Przygotowania do kroczenia ścieżką są intensywne i mają miejsce w naszym codziennym życiu, nawet jeśli nie jesteśmy tego świadomi. Właściwa ścieżka duchowa zaczyna się od odwrotu, symbolizowanego przez chrzest w wodzie. Jest on świadomą decyzją o zainicjowaniu połączenia z wyzwalającą siłą. Jedynie poprzez świadomy wybór życia wewnętrznego, można wkroczyć na ścieżkę.

Poprzez chrzest w wodzie, wewnętrzny człowiek- Jezus, łączy się ze wzniosłą siłą duchową, z siłą Chrystusa. Od tego momentu staje się Jezusem Chrystusem. Natychmiast po chrzcie w wodzie, każdy uczeń duszy skonfrontowany zostaje z własnymi skłonnościami, które stanowią przeszkody na ścieżce. Są nimi: zaborczość, żądza władzy i posiadania oraz ambicja. Walka ta, będąca nieuniknionym etapem ścieżki, jest symbolicznie ukazana jako kuszenie Jezusa na pustyni.

Po przezwyciężeniu tych skłonności, proces trwa dalej. Jezus- nowa wewnętrzna siła, podróżuje, wybiera sobie uczniów i wygłasza „Kazanie na Górze”, w którym przekazuje naszej świadomości wskazówki, dotyczące wyższego życia duchowego. Jezus naucza, opowiada przypowieści i uzdrawia chorych. W końcu, wyrusza do
Jeruzalem, gdzie na początku tłumy wiwatują na Jego cześć.

Potem ma miejsce oczyszczenie świątyni, Ostatnia Wieczerza, aresztowanie w Ogrodzie Gethsemani, proces, ukrzyżowanie, pogrzeb i w końcu zmartwychwstanie. Bardzo szczególnym aspektem jest zdrada Judasza Iskarioty; zdrada, do której musiało dojść, żeby cel podróży- zmartwychwstanie- mógł zostać osiągnięty.

Tydzień od niedzieli palmowej do Wielkanocy w chrześcijańskiej tradycji znany jest jako: Wielki Tydzień, Święty Tydzień i Dobry Tydzień. W ciągu ośmiu następnych dni będziemy mieli możliwość zagłębienia się w ezoteryczne znaczenie tych historii.Są one bowiem objawieniem tajemnicy chrześcijańskich misteriów. Jezus próbował przybliżyć je tłumom za pomocą przypowieści, z uczniami natomiast rozmawiał o nich otwarcie.

W Ewangelii Świętych Dwunastu, czytamy:

„I przystąpiwszy uczniowie rzekli Mu: „Dlaczego mówisz do tłumów w podobieństwach?” A On odpowiedział: „Wam dane jest znać tajemnice Królestwa Bożego, ale tamtym nie jest dane. Dlatego w podobieństwach do nich mówię, bo oni nie widzą i nie słyszą i nie rozumieją. Ale błogosławione oczy wasze, że widza, i uszy wasze, że słyszą, i serca wasze, że rozumieją.”

Ewangelia Świętych Dwunastu, Rozdział XL: 1, 3, 5.

https://spiritualtexts.academy/spiritual-easter/sunday-reflection-1/