Królestwo Boże jest wewnątrz was. Lecz przyjdzie czas, że to, co jest wewnątrz, będzie objawione dla zbawienia świata. Porządek jest dobry i pożyteczny; nad wszystkimi rzeczami jest miłość. Miłujcie się wzajemnie i wszystkie stworzenia i po tym wszyscy ludzie poznają, że jesteście moimi uczniami.
Ewangelia Świętych Dwunastu 91: 3-4
W poprzednich siedmiu refleksjach tego programu szczegółowo omówiliśmy wiele aspektów, wpływu Ducha Świętego na tych, którzy podążają gnostyczną ścieżką. Być może jest już jasne, że ścieżką tą można kroczyć jedynie na podstawie wglądu i tęsknoty.
Możemy teraz głębiej wniknąć w gnostyczne znaczenie zielonoświątkowych przypowieści, opisanych na różne sposoby w 2 rozdziale Dziejów Apostolskich, w182 rozdziale „Ewangelii Wodnika” i 96 rozdziale „Ewangelii Świętych Dwunastu”.
Jeśli człowiek przyswaja gnostyczne siły światła i pozwala, aby stały się w nim aktywne, odkryje wkrótce, że niosą one z sobą całkowicie nowy porządek. Po pewnym czasie ten nowy porządek zacznie się manifestować na zewnątrz, zarówno poprzez jednostkę, jak i poprzez grupę. Drzewo poznaje się zawsze po owocach. Nie jest możliwe, aby pojedynczy człowiek sam, bez niczyjej pomocy, wypełnił wewnętrzne zadanie stania się pomostem pomiędzy Stwórcą a stworzeniem. Nawet jeśli bardzo za tym tęskni i jest pełen dobrych intencji, samodzielne przyciągnięcie odpowiednich wyższych energii i sił Światła jest bardzo trudne. Co więcej, siła ssania materialnego świata, a zwłaszcza dzisiejszego świata wirtualnego, zagłusza wszelką świadomość wewnętrznego człowieka. Zwłaszcza na początku ścieżki niezwykle trudno jest skupić się na wszystkich zmianach, które mają nastąpić. Z tego właśnie powodu zostały założone szkoły misteryjne.
Wysłannicy Światła są „heroldami” z boskiego świata, którzy inkarnują się na Ziemi. Przyjęli zadanie od Powszechnego Braterstwa pomagania ludzkości na jej drodze od ciemności do światła.
Nawołują ludzi o podobnych poglądach do jednoczenia sił i wspólnego podążania gnostyczną ścieżką. Pracują nad rozwojem nauk i praktyk odpowiednich dla danej kultury i warunków życiowych. Poprzez poświęcenie i wysiłek założycieli szkół misteryjnych, wtajemniczeni uczniowie mogą się rozwijać. Podążając indywidualną ścieżką odrodzenia duszy, uczniowie ci uwalniają siłę Światła, którą wnoszą do grupy. W ten sposób w każdej erze i epoce Duch Święty może dokonywać wylania swojej siły na przygotowaną społeczność gnostyczną, oczyszczając i transformując każdego jej członka. Co więcej, owo „wylanie” przyczynia się do rozwoju świadomości całego rodzaju ludzkiego. Mając to wszystko na uwadze, możemy teraz zagłębić się w misteria Zielonych Świątków.
Atmosferyczna Siła Chrystusa dostępna jest zawsze i wszędzie dla każdego człowieka. Siłę tę możemy widzieć jako skrajnie osłabioną formę Ducha Świętego. Z początku jest ona delikatnym, przywołującym polem, pod wpływem którego pojawia się u człowieka tęsknota za wyższym życiem. Jednakże pole to nie działa jeszcze w oczyszczający i transformujący sposób. Prawdziwe uświęcenie i uzdrowienie może mieć miejsce tylko w polu, w którym potęga Ducha Świętego objawia się w całej swojej mocy. A to możliwe jest jedynie wtedy, gdy przywołująca siła zostanie rozpoznana i przyjęta.
Duch Święty nie dotyka nikogo przez przypadek. Musi zostać świadomie przyjęty i ożywiony. To dlatego w zielonoświątkowej przypowieści z ostatniego rozdziału „Ewangelii Świętych Dwunastu” jest mowa o stu dwudziestu uczniach oddających się wspólnej modlitwie i wznoszącym błagania. Modlitwa w gnostycznym sensie nie jest prośbą o uzyskanie osobistych korzyści czy indywidualnego zbawienia. Jest ona raczej intensywnym wewnętrznym, wertykalnym ukierunkowaniem. Prawdziwa modlitwa jest pokornym błaganiem o to, aby stać się godnym otrzymania gnostycznej siły Światła, aby stać się godnym oddychania świętym oddechem. Siła ta zostanie następnie gnostycznie przemieniona tak, aby stała się jednocześnie i ludzka i boska. Posiadając tę jakość, może być wydychana do horyzontalnego świata dla dobra wszystkich poszukujących dusz. Wtedy człowiek, który się modli w gnostycznym sensie, stanie się służebnikiem wszystkich i wszystkiego.
Po wzniesieniu uczniowie zmienili się w apostołów. Jeden z nich, Piotr, stał się odpowiedzialny za świeżo ustanowioną społeczność. Ten fragment historii zielonoświątkowej nie opisuje zwykłego kościoła, lecz niewidzialny Kościół Powszechny, niezniszczalną Twierdzę Światła. Piotr, jako symbol woli, jest nowym najwyższym kapłanem. Zajął miejsce starego najwyższego kapłana, woli zewnętrznego człowieka, która była ukierunkowana na ziemskie sprawy. Piotr przewodzi innym apostołom i przydziela im zadania. Uczniowie i apostołowie symbolizują dwanaście par nerwów czaszkowych, które kontrolują całe ludzkie ciało. Apostołowie są na ścieżce duchowej stale nauczani przez Jezusa i w ten sposób przygotowują się do swojego nowego zadania. Przed wniebowstąpieniem prowadzeni byli przez Jezusa, wewnętrzną siłę Światła. Jednakże po wzniesieniu stali się nosicielami jeszcze wyższej siły, płomiennej siły Ducha.
Posługa apostolska rozpoczęła się. W „Ewangelii Świętych Dwunastu” wymienione są cztery funkcje, których pełnienia wymaga się na duchowej ścieżce zarówno od człowieka, jak i od całej grupy. Te funkcje to: apostołowie, prorocy, ewangeliści i pasterze. Mają one związek z czterema żywiołami, odpowiednio: ognia, powietrza, wody i ziemi. Wszystkie te role mogą być obecne jednocześnie w jednym człowieku.
Apostołowie otrzymali laski, które miały kierować ich krokami na drodze prawdy, i korony chwały; a prorocy – płonące lampy, aby oświetlały drogę, i kadzielnice z ogniem; a ewangeliści – księgę świętego prawa, aby przypomnieć ludowi pierwsze podstawowe tezy; a pasterze otrzymali kielich i misę, aby karmić i odżywiać trzodę. Jednakże nikt nie otrzymał czegoś, czego nie otrzymaliby i inni; gdyż wszyscy stanowili jedno kapłaństwo pod przewodem Chrystusa jako swego Mistrza i najwyższego kapłana w Świątyni Bożej; a diakoni otrzymali kosze, aby mogli tam włożyć wszystkie przedmioty potrzebne dla Świętej Ofiary. A liczba ich wynosiła sto dwadzieścia, i przewodził im Piotr.
Ewangelia Świętych Dwunastu 96: 6-7
Główne zadanie apostołów polega na utrzymywaniu ciągłego połączenia z Duchem. Wymaga to odnowionej woli, której symbolem jest Piotr, nowy najwyższy kapłan. Piotr jest pośrednikiem, który zajął miejsce Jezusa po jego wniebowstąpieniu. Apostołowie wyposażeni są w laski i korony chwały. Obrazy te są bezpośrednim odniesieniem do odnowionego systemu ognia wężowego i otwartej czakry korony, poprzez które mogą oni wykonywać tę wyzwalającą pracę.
Zadaniem proroków jest nie tylko czuwanie nad prawidłowym przebiegiem ścieżki prowadzącej do wzniosłego celu, lecz także świadome uczestnictwo w urzeczywistnianiu tego celu. Dlatego każdy prorok otrzymuje płonącą lampę. Lampa ta jest światłem obecności Nowej Duszy w zatoce czołowej, w „trzecim oku”; jest „znakiem Syna Człowieczego” na czole. Pojawia się ona dzięki odnowieniu czakry brwiowej. Twoje słowo jest lampą dla moich stóp i światłem na mojej ścieżce, jak to ujmuje Psalm 119:105. Każdemu naszemu działaniu przyświecać będzie światło lampy, dzięki któremu będziemy wiedzieć, jaki powinien być kolejny krok.
Naczynia kadzidlane odnoszą się do oczyszczającej siły Światła, która uwalniana jest z duchowych laboratoriów ludzkiego ciała. Te laboratoria to 49 splotów nerwów obwodowych; siedem razy siedem węzłów systemu nerwowego. W tych małych laboratoriach, niczym w małych świątyniach, Ogień Ducha spotyka się z ziemską ciemnością. Każde zwycięstwo, jakie Ogień ten odnosi nad materią, uwalnia „zapach kadzidła”, czyli siłę duszy. Te strumienie oczyszczającej siły Światła nieustannie płyną do świata i oczyszczają zarówno pojedynczych ludzi, jak i zbiorowe ludzkie pole życiowe. Strumienie Światła sprawiają, że bramy do nowego życia zawsze stoją otworem i są dostępne tak długo, jak to możliwe.
Ewangeliści otrzymują dar nowej mowy. Słowami wypływającymi ze znajomości, miłości i wypełnianiu wewnętrznego prawa, prowadzą ludzi do gnostycznego wglądu. Dlatego jest napisane, że otrzymali oni księgi i święte prawa. Odnowiona czakra gardła może na powrót pełnić swoją świętą rolę jako organ twórczy. Słowa ewangelistów docierają do najbardziej oddalonych zakątków świata „dobra i zła” i sprawiają, że królestwo duszy staje się bliższe niż kiedykolwiek wcześniej.
Pasterze otrzymują kielich i misę, dzięki którym mogą karmić i odżywiać innych. Tym kielichem jest Święty Graal; jego stopka osadzona jest w sercu, a czaszę tworzy otwarte sanktuarium głowy.
W tym procesie możemy wyróżnić trzy fazy rozwoju. Korespondują one z chrześcijańską Trójcą Świętą: z Ojcem, Synem i Duchem Świętym, a także z chrześcijańskimi świętami: Bożego Narodzenia, Wielkanocy i Zesłania Ducha Świętego. Apostoł Paweł nazywa te trzy misteria Misteriami Wiary, Nadziei i Miłości (I List do Koryntian 13:13). Siedemnastowieczni różokrzyżowcy ujęli te trzy misteria w zdaniu:
Rodzimy się w Bogu, w Jezusie umieramy, w Duchu Świętym odradzamy się.
Gdy tylko dopełnia się trzecie misterium, rozpoczyna się dzień Pięćdziesiątnicy, Święto Zesłania Ducha Świętego. Czytamy o tym w Ewangelii Świętych Dwunastu:
I kiedy wypełnił się trzeci dzień, wszyscy byli jednomyślnie w tym samym miejscu, i gdy modlili się, dał się słyszeć dźwięk z nieba jakby szum potężnego wiatru i pomieszczenie, w którym byli zgromadzeni, zostało wstrząśnięte. I ukazały się im rozdzielone języki jak ogniste płomienie i unosiły się nad ich głowami. I wszyscy byli napełnieni Duchem Świętym i poczęli mówić rożnymi językami, tak jak Duch im dawał wymawiać. Wtedy wstał Piotr i począł głosić Prawo Chrystusa tłumom ludu ze wszystkich krajów i języków, które zgromadziły się według podań o tym, co słyszano i widziano, i każdy słyszał słowo w swym własnym języku, z którym się narodził.
Ewangelia Świętych Dwunastu 96: 8-9
Czy to oznacza, że apostołowie zaczęli nagle mówić w obcych językach, których wcześniej nie znali? Nie! Siła Uniwersalnej Miłości Ducha Świętego, którą apostołowie otrzymali podczas trzeciego misterium, dotyka serc tych, którzy szczerze poszukują prawdziwego życia. Dzięki temu dotknięciu, zaczynają rozumieć sercem apostolski „język Miłości”. Tym uniwersalnym językiem wspólnoty dusz możemy się posługiwać w każdym zakątku świata.
Zdanie: I każdy słyszał słowo w swym własnym języku, z którym się narodził, oznacza, że wszystkie typy ludzi z przebudzoną Iskrą Serca zostają dotknięte przez tę przyzywającą, wyzwalającą siłę Światła. Myśliciele, działacze, pomocnicy, mówcy, twórcy, organizatorzy i wiele, wiele innych typów ludzi natychmiast rozumie ten język Miłości. Język ten przemawia do wewnętrznej istoty, do wciąż jeszcze nienarodzonego Jezusa w sercu każdego człowieka. Może się jednak zdarzyć, że głowa nie jest jeszcze w stanie pojąć tego języka. Możliwe jest nawet, że głowa zbuntuje się przeciw niemu, ponieważ odrodzenie duszy kłóci się w tym momencie z jej interesami.
Dlatego wszystko sprawdzajcie; trzymajcie się tego, co jest dobre. Bądźcie gotowi na porzucenie tego, co dzisiaj wydaje się prawdą na rzecz wyższej prawdy jutra, lecz czyńcie to w pełnej autonomii i jedynie mocą autorytetu Tego Innego w was. Każdy człowiek został wezwany do poznawania siebie i swojej nieśmiertelnej Jaźni.
Życzymy Wam satysfakcjonującej podróży! 🙂
Na zakończenie, kilka cytatów z rozdziału 90 „Ewangelii Świętych Dwunastu”:
I co widziane jest i przyjęte przez jednego, nie jest widziane, ani przyjęte przez drugiego. Co wydaje się prawdą jednemu, nie wydaje się prawdą innym. Ci, którzy są w dole, w dolinie, nie widzą tego, co widzą ci, którzy stoją na górze. Jednakże dla wszystkich prawdą jest to, co jednostka rozumem objąć może, i tak długo, aż objawi się jej wyższa prawda; duszy zaś, która może przyjąć więcej światła, dane będzie więcej światła. Dlatego nie potępiajcie innych, abyście sami nie zostali potępieni. Bądźcie wierni światłu, które macie, aż wyższe światło będzie wam dane. Szukajcie więcej światła, a będziecie żyli w światłości. Nie spocznijcie, aż znajdziecie. Bóg daje wam wszystkim prawdę, podobną do drabiny z licznymi szczeblami, do wyzwolenia i udoskonalenia duszy, a prawdę dzisiejszą opuścicie dla wyższej prawdy jutra. Starajcie się o doskonałość.
Ewangelia Świętych Dwunastu 90: 6, 7, 9, 10