Serdecznie zapraszamy do Opola na spotkanie pt.:
Mikrokosmos. Człowiek – istota duchowa
W Powszechnej Nauce twierdzi się, że nasza osobowość wraz z jej ciałem fizycznym stanowi część większej całości: mikrokosmosu. Mikrokosmos możemy sobie wyobrazić jako wielką, elektromagnetyczną kulę,otaczającą nasze ciało, w której wnętrzu, w miejscu korespondującym ze szczytem naszego serca, spoczywa iskra Ducha lub pączek róży. Wokół tego źródła ukształtowana jest poczwórna osobowość, składająca się z czterech ciał:
- ciała fizycznego,
- ciała eterycznego lub życiowego, zwanego również eterycznym
duplikatem, posiadającego formę ciała fizycznego,
- ciała astralnego lub ciała pożądań, odpowiadającego za urzeczywistnianie
pragnień, uczuć i pożądań,
- ciała mentalnego a raczej na obecnym etapie rozwoju – zdolności myślenia, odpowiadającej za nasze myślenie, występującej w postaci kuli otaczającej i przenikającej głowę.
Wszystkie te cztery ciała osobowości są przemijalne. Sam mikrokosmos jest natomiast nieśmiertelny. Jego obrzeże składa się z siedmiu warstw elektromagnetycznych. Najbardziej wewnętrzną warstwę, wewnętrzny krąg określa się mianem „istoty aurycznej”. Przestrzeń pomiędzy tymi siedmioma kręgami a osobowością to „pole oddechu”.
Mikrokosmos jest nieśmiertelnym nośnikiem w podróży poprzez niezliczone inkarnacje, a także w drodze powrotu do źródła. Podczas gdy osobowość jest tymczasową formą objawienia, która po śmierci ulega stopniowemu rozkładowi, to mikrokosmos pozostaje nienaruszony. Jednocześnie doświadczenia osobowości, która go tymczasowo zamieszkuje,zostają w nim zapisane.
Mikrokosmos „adoptuje” stale na nowo kolejne osobowości. Zjawisko to określa się mianem reinkarnacji. A więc to nie ta sama osobowość powraca, lecz ten sam mikrokosmos, który przyjmuje nową osobowość.Mikrokosmos i iskra Ducha są więc nieśmiertelne, podczas gdy ziemska osobowość taka nie jest. Kiedy człowiek umiera, najpierw rozwiązuje się ciało fizyczne i część ciała eterycznego. Ciało astralne i mentalne udają się do otaczającej Ziemię sfery odbić i po pewnym czasie ulegają tam rozwiązaniu. Dopiero wtedy mikrokosmos zostaje opróżniony,innymi słowy nie jest już przywiązany do osobowości.W ten sposób mikrokosmos krąży stale na nowo poprzez ziemskie sfery,co nazywa się też „kołem narodzin i śmierci”. W tym procesie mikrokosmos musi nieustannie od nowa przyjmować do swojego systemu nową osobowość, która rodzi się i po pewnym czasie ponownie umiera.Doświadczenia przeżywane w toku całego życia zapisują się w najbardziej wewnętrznym kręgu mikrokosmosu, w istocie aurycznej, którą zwie się również nieboskłonem lub firmamentem.Uściślając: nasze doświadczenia zostają wytrawione w pewnej części istoty aurycznej, zwanej lipiką, co dosłownie znaczy „pisarz (zapisujący)”.Lipika składa się z dwunastu głównych „ognisk” i wielu pomniejszych,w których zapisywane są wszystkie nasze doświadczenia, pragnienia,zależności i wartości. Jest to nosiciel naszej przeszłości, nosiciel poprzednich żywotów w mikrokosmosie. To wszystko determinuje jakość naszego pola oddechu, a więc także przyjmowanych i odpychanych sił.Dwanaście świateł lipiki utrzymuje połączenie z dwunastoma nerwami czaszkowymi. Charakter tych świateł określa więc naszą osobowość i bieg naszego życia.Podstawą nowej inkarnacji jest istota auryczna, wraz z „dziedzictwem krwi” pochodzącym od naszych rodziców i przodków. Dzięki temu następujące po sobie osobowości nie muszą uczyć się wciąż na nowo tych samych lekcji.Wpływy pochodzące z lipiki oraz z pola oddechu tworzą „ogień stwórczy”określonego rodzaju. Wszelkie siły zbliżające się do pola oddechu są przyjmowane lub odrzucane stosownie do jakości tego pola. Mikrokosmiczny magnes przyciąga określone wpływy, a inne wręcz od pycha. To magnetyczne oddziaływanie można wyjaśnić na podstawie naszej przeszłości i więzów krwi, a także naszego myślenia, uczuć,pragnień i czynów.
