Na kolejnym Spotkaniu z Gnozą – 5 lutego – chcemy poruszyć temat:
Człowiek – Kosmos – Makrokosmos

Jedną z najważniejszych zasad wszechświata jest Absolutna Jedność, która leży u podłoża wszystkiego, co istnieje. Głęboka i prawdziwa jedność, która manifestuje się począwszy od najmniejszej z maleńkich cząsteczek atomu, po bezkresną przestrzeń całego wszechświata. Jedność, która pozwala nam zrozumieć, że istnieje doskonała zgodność pomiędzy człowiekiem, kosmosem i makrokosmosem.
Człowiek jest Mikrokosmosem, prawdziwą istotą, wieczną, nieśmiertelną, boską. Jest jak wszechświat w miniaturze. Ludzki mikrokosmos jest naszą prawdziwą jaźnią; jest rzeczywistym źródłem naszego istnienia. Jest rzeczywistością, ukrytą za zasłonami naszej świadomości; prawdziwą rzeczywistością skrytą za scenerią naszej materialnej egzystencji; rzeczywistością, którą możemy postrzec jedynie mocą intuicyjnych zdolności naszej duszy, a która jest totalnie niedostępna dla ograniczonego postrzegania właściwego naszej codziennej egzystencji.
Dlaczego jednak tak jest, skoro jesteśmy mieszkańcami naszego mikrokosmosu?
Przyczyna stanu życia, który jest odseparowany, oddzielony od boskiej rzeczywistości w nas, leży w potężnym murze, stojącym pomiędzy ludzkim życiem a uśpionym uniwersalnym życiem, znajdującym się w człowieku. Ten stan życia można wytłumaczyć stanem świadomości. W Nauce Powszechnej, nazywamy ten stan świadomością uwięzioną przez własny egocentryzm. Jest to stan, w którym świadomość totalnie utożsamia się z zasłonami, które ją otaczają.

Zapraszamy do rozmowy opartej o wykład pod tym samym tytułem dostępny na You Tube: https://youtu.be/cFRSY3bi3f4